ekologia14

te

Mm, 14,11, /,i(ię*/i/otilc kiinjunn rudego w roku 1976 wzdłuż transeklu przy granicy między Nowa Culmlnlcwi Walla • Auurulla l'nlu(luii)wq. Grunicu la pokrywa się z „dingoszczebiym" plmcm powMrzy-Miu|i|t »m pMomleMCłanio się |*uiw dingo z Australii Południowej do Nowej Południowej Walii (za: ('nitgliloy i In, 1980)

pitym «iw.M/< niu bariery utrudniającej jego roz-niiniK- mc 'łiilo się klasycznym ckspery-HIMIImii ("«l, viii na usuwaniu drapieżnika. Na Wmt M 11 sn piłowane wyniki lego gigantycz-

Bii „nloi|iiirymqiitu" w odniesieniu <lo populacji filii n fili logo (Morrn/m rnfiis). Widoczny jcsl l|n> Mliilniiiy w/iosl lic/chnorici kangurów na tc-Hftt $ których usuwane były psy dingo — zagę-M* *• kangurów w Nowej Południowej Walii sq Kiry wlfki/r ni/ w Australii Południowej. Za-HtUhlr populacji emu (Dronuiiits nontehollttn-tWm i, wielkich nielotnych piaków, było również ■h 20 inz v większe no obszarach pozbawionych HMl Ni, ma alternatywnego wyjaśnienia tych Hflltih Milian liczebności ofiar po drugiej stronic iithnpiisz, zclncgo" płotu (Caughlcy i in. 1980), BPlUlt Więc wyciągnąć wniosek, źc to właśnie din-

Slliginnlt /uly liczebność kangurów rudych. Dingo ^M IjMle mr/ymywnć na niskim poziomie liczcb-BN populacji kangurów hez zagrożenia zanikiem populacji, gdyż w sytuacji braku dostniecz-■y ilfrby kunguiów mogą w zaminn polować na tklal*' Innych gatunków ofiar, jak na przykład kró-

HM¹ gryzonie.

f Mn im Kówmtutch Sctcngcli we wschodnią Art V« '' występuje wiele gaiunków wielkich .ssaków I Ml ilntploZników. lecz. drapieżniki — Iwy. lumpar-|k, gepardy, hieny i inne — wydoje *ię nic mieć '^v|dvwu na liczebność populacji swoich ofinr i lim li iiiii I97K), Większość osobników upolowa-ItWh Inni pi zez drapieżniki to /wlor/ęlu i tak

skazane na zagładę, stanowiące _nad wyżkę" liczebności populacji — chore, stare hib ranne.

Oprócz tego. znaczna większość gatunków ofiar to gatunki wykazujące sezonowe migracje, podczas gdy większość gatunków drapieżników jest osiadła. Na przykład liczebność populacji lwów wydaje się ograniczana przez te gatunki ofiar, które dostępne m w porze suchej, a więc wtedy, gdy większość migrujących gatunków kopytnych znajduje się gdzie indziej. poza zasięgiem tego drapieżnika.

Wdrożono już wiele programów mających na celu ograniczanie liczebności drapieżników. Programy te oparte są na założeniu, że drapieżniki ograniczają liczebność populacji swoich ofiar. Jednocześnie obserwuje się wzrastającą wrogość ruchów związanych z ochroną przyrody wobec tych programów, istnieje więc pilna potrzeba ostatecznej oceny skuteczności obniżania liczebności drapieżnika w celu ochrony populacji jego ofiar (Gasaway i in. 1992. Boutin 1992). W Ameryce Północnej jedna z takich klasycznych kontrowersji dotyczy wilka i łosia. Jeśli wilki polując na losie mogą ograniczuć ich liczebność. usunięcie wilków powinno przynieść efekt w postaci wzrostu liczebności populacji łosi. Taki eksperyment został przeprowadzony pięciokrotnie w Kanadzie i na Alasce (Boutin 1992). W trzech ł tych pięciu przypadków obserwowano wzrost pr/eżywalności cieląt, jednak tylko w jednym przypadku nnMąptl istotny wzrost liczebności populacji łosi, I ,iii M* 11 win/ /o współpracownikami (1989) na temim Yultonu bodni cielęta łosi metodą rmłiotelc-