Geologia wyklad 1

cd F 12A (W 01-02)

Jedną z najstarszych teorii dryfu kontynentów, najbardziej rewolucyjną, na której oparte są współczesne teorie płytowej budowy skorupy ziemskiej, przedstawił niemiecki meteorolog Alfred Wegener (1880 - 1930) w 1912 r w pracy pt. „Powstanie kontynentów

Wg Wegenera bloki kontynentalne zbudowane ze skał lżejszych (skał osadowych, granitoidów, gnejsów) zanurzone są w gęstszym podłożu z bazaltu i gabra. Podłoże, w którym zanurzone są bloki kontynentalne, miało być wg Wegenera plastyczne, dzięki czemu mogły się one przesuwać poziomo pokonując tarcie.

Teoria Wegenera głosi że: w początkowych epokach geologicznych materia granitowa była rozprzestrzeniona na całej kuli ziemskiej i pokrywała cienką warstwą całą jej powierzchnię. Następnie w erze paleozoicznej (od 600 min lat) cała materia granitowa (sial) skupiła się w jeden blok kontynentalny - prakontynent Pangea otoczony praoceanem. Pangea istniała aż do okresu jurajskiego, kiedy to zaczęła pękać i rozpadać się na mniejsze bloki. W wyniku tego rozpadu i odsuwania się od siebie Europy i Afryki od bloku amerykańskiego doszło do powstania Oceanu Atlantyckiego. W rezultacie przesunięcia się Antarktydy na S, Australii na SE a Dekanu na NE utworzył się Ocean Indyjski. Tak więc oceany: Atlantycki i Indyjski są w ujęciu teorii Wegenera strukturami młodymi, wtórnymi, istniejący zaś poprzednio praocean skurczył się do rozmiarów dzisiejszego Oceanu Spokojnego (Pacyfik), który w tym ujęciu byłby strukturą bardzo starą.