IMG063

63

Zdolność spiekania węgla oblicza się według następującego wzoru:

^{R 1} • j m,¹⁰- C; (H-⁴    3o)

gdzie i R I • Rogi Indeks, zdolność spiekania,

G - masa tygle, g,

G₁    -    masa    tygla    z    pozostałości®    po    ogrzaniu, g,

a    -    masa    tygla    z    próbkę =>*1    mm    przed pierwszym cyklem bębnowa

nia, g,

b    -    masa    tygla    z    próbkę >1    mx    pc    pierwszym bębnowaniu, g,

c    -    masa    tygla    z    próbkę >* 1    mc    po    drugim oęcr.owaniu, g,

d    -    masa    tygla    z    próbkę >1    cc    po    trzecim ręcnowaniu, g.

Zależnie od R I przyjmuje się naetępujęc® ocenę węgli: węgle nieepie-kalne 0, węgle bardzo słabo spiekalne do 20, węgle słabo epiekalne od 20 do 30, średnio spiekalne od 30 do 40, dobrze spiekalne od 40 do 60 i bardzo dobrze spiekalne powyżej 60. W praktyce najlepiej spiekalne węgle maj® R I około 85*

8.6. ZAWARTOŚĆ WĘGLA I WODORU

Zawartość węgla i wodoru oznacza się równocześnie według metody Liebiga, Denstedta lub Sheffielda. Zasada oznaczania we wszystkich metodach polega na całkowitym i zupełnym spaleniu określonej masy paliwa w strumieniu tlenu i zaabsorbowaniu produktów spalania, to jest dwutlenku węgle i wody. Dwutlenek węgla absorbuje eię w wapnie sodowanym ;Ca0 ;aesoc’ 10% roztworem HaOH), zaś wodę w bezwodnym chlorku wapnia.

Ha podstawie przyrostu masy absorberów oblicza się zawartość procentów® węgla i wodoru w próbce analitycznej paliwa według następujących wzorów:

C*

100%

gdzie: m    -    masa    paliwa, g,    ,

S.

m₁    -    masa    absorberów    dla    C0₂    przed wykonaniem oznaczenia,

n>₂    -    masa    absorberów    d.a    CC.₅    po wykonaniu oznaczenia, g,

0,273 -    współczynnik do    przeliczania C0₂ na C (jjj> - 0,273)

Cm. - bu) . 0,112

—i-i--100%

gdzie: h£ - całkowita zawartość wodoru w próbce analitycznej paliwu (woda z wilgoci powietrzno-suchej i ze spalenia wodoru), %,