img173

173

niczyć do częstotliwości B * f_T/2 * 1/(2T) (połowa szerokości wstęgi głów* nej). pstrz dodatek F.

1.4.5b. Kody transmisyjne

W przetwornikach analogowo-cyfrowych sygnał ciągły jest zamieniony na ciąg skwantowanych próbek. Następnie wartość ka2dej takiej próbki (dziesiętny numer poziomu kwantowania) jest przedstawiona w pewien sposób za pomocą binarnych słów kodowych. Operację tę nazwaliśmy kodowaniem wartościowym. Przykładem kodu wartościowego jest kod ważony, który przedstawiliśmy w ustępie 1.4.2a. Jest to kod najprostszy, oprócz niego istnieje szereg innych [2].

Podczas transmisji słów kodu wartościowego mogę się zdarzyć wskutek takich czy innych przyczyn przekłamania ich struktury binarnej. Przed tego typu błędami możemy się przynajmniej częściowo ustrzec, stosując kodowanie nadmiarowe. Polega ono na wprowadzaniu do każdego słowa kodu wartościowego nadmiarowych pozycji. Te dodatkowe pozycje nie przenoszą informacji użytkowej - ich zawartość jest wykorzystywana po stronie odbiorczej bądź do wykrywania błędów, bądź nawet do ich korygowania. Znanych jest bardzo wiele kodów nadmiarowych o różnorodnych właściwościach przeciwzakłóceniowych [28, 33, 22]. Nie będziemy przedstawiać zasad ani kodowania wartościowego, ani nadmiarowego, gdyż problematyka ta należy do teorii kodowania. Naszą uwagę skoncentrujemy na kodowaniu transmisyjnym, gdyż właśnie ono decyduje w głównej mierze o właściwościach widmowych syonałów modulacji PCH oraz DPCH. Kodowanie transmisyjne polega na odwzorowaniu poszczególnych pozycji słów kodowych w impulsy elektryczne (sygnały elementowe). Chcąc jednoznacznie określić kod transmisyjny, należ* ustalić zbiór sygnałów elementowych (wybrać ich ksztłat) oraz podać    ę przyporządkowywania ich poszczególnym pozycjom słów kodowych.

S)<,nał" elementowe można kształtować na wiele rćżnych sposobów, znana jest rw^nież szeroka gama reguł przyporządkowania. Oznacza to, że istnieje szereg różnych kodów transmisyjnych, literatura [24, 25, 1, 3, 4] przytacza ok. czterdzieści. M niniejszym ustępie poznamy najbardziej popularne kody transmisyjne. Z rozważań naszych wykluczymy kody z sygnałami elementowymi o kształcie innym jak prostokątny, a więc właściwości sygnałów cyfrowych będziemy formować w zasadzie poprzez sposób odwzorowywania pozycji słowa kocowego w przebiegi elektryczne. Ograniczenie to bierze się stąd, że takie atrakcyjne d względem widmowym sygnały elementowe, jak trójkątny czy sinusoidalny, są trudniejsze w generacji aniżeli sygnały prostokątne.