img236

236

go twierdzenia mówiącego, źe jeżeli N pierwszych pochodnych sygnałów jest ciągłych, to jego widmo (transformata Fouriera) zanika odwrotnie proporcjonalnie do    [5, 19]. Widmo gęstości mocy (1.5.52) maleje wtedy

proporcjonalnie do (U)- u>_o)^2N*⁴. Wniosek ten potwierdza - aczkolwiek niezbyt formalnie - przebieg (1.5.34) widma gęstości mocy kluczowania QPSK malejący proporcjonalnie do A . Zauważmy bowiem, źe dopiero całka ("minus pierwsza pochodna", N = - 1) prostokątnego impulsu kluczującego jest ciągła.

Powyższy wniosek oraz ograniczenia (1.5.49) pozwoliły skonstruować obszerną klasę impulsów kluczujących o ogólnej postaci [20, 4]

^r2T^(t)

8(t)

Trt

TT

cos0(t) , I11 < T 0    .    111 > T

(1.5.53a)

n

-I

k = 1

^Ak sin

k 2*t “T“

(1.5.53b)

[¥]

Symbol [x] oznacza część całkowitą liczby x. Współczynniki A_k, k*l,2,...,n dobiera się tak, by uczynić ciągłymi (w chwilach —T) pierwszych n pochodnych impulsu r2j(t). Im więcej pochodnych jest ciągłych, tym łagodniej ukształtowane są zbocza impulsu (tym szybciej impuls zanika).

W literaturze wyróżnia się:

-    kluczowanie z minimalnym wskaźnikiem (MSK - Minimum Shift Keying)

8(t) =    (1.5.54a)

-    sinuosidalne kluczowanie częstotliwości (SFSK - Sinusoidal Frequency Shift Keying)

8(t) =    - £ sin <2*1    (1.5.54b)

- podwójne sinusoidalne kluczowanie częstotliwości (OSFSK - Double Sinusoidal Ferequency Shift Keying)

8(t) = ?T “ T sin ⁺ sin    (1.5.54c)

Przebieg impulsów (1.5.53) pokazano na rysunku 1.94.