236
go twierdzenia mówiącego, źe jeżeli N pierwszych pochodnych sygnałów jest ciągłych, to jego widmo (transformata Fouriera) zanika odwrotnie proporcjonalnie do [5, 19]. Widmo gęstości mocy (1.5.52) maleje wtedy
proporcjonalnie do (U)- u>o)2N*4. Wniosek ten potwierdza - aczkolwiek niezbyt formalnie - przebieg (1.5.34) widma gęstości mocy kluczowania QPSK malejący proporcjonalnie do A . Zauważmy bowiem, źe dopiero całka ("minus pierwsza pochodna", N = - 1) prostokątnego impulsu kluczującego jest ciągła.
Powyższy wniosek oraz ograniczenia (1.5.49) pozwoliły skonstruować obszerną klasę impulsów kluczujących o ogólnej postaci [20, 4]
r2T(t)
8(t)
cos0(t) , I11 < T 0 . 111 > T
(1.5.53a)
Ak sin
k 2*t “T“
(1.5.53b)
Symbol [x] oznacza część całkowitą liczby x. Współczynniki Ak, k*l,2,...,n dobiera się tak, by uczynić ciągłymi (w chwilach —T) pierwszych n pochodnych impulsu r2j(t). Im więcej pochodnych jest ciągłych, tym łagodniej ukształtowane są zbocza impulsu (tym szybciej impuls zanika).
W literaturze wyróżnia się:
- kluczowanie z minimalnym wskaźnikiem (MSK - Minimum Shift Keying)
8(t) = (1.5.54a)
- sinuosidalne kluczowanie częstotliwości (SFSK - Sinusoidal Frequency Shift Keying)
8(t) = - £ sin <2*1 (1.5.54b)
- podwójne sinusoidalne kluczowanie częstotliwości (OSFSK - Double Sinusoidal Ferequency Shift Keying)
8(t) = ?T “ T sin + sin (1.5.54c)
Przebieg impulsów (1.5.53) pokazano na rysunku 1.94.