IMG60 (2)

ORKI S też dlatego, że usiłował uw ieść jedną / jej towarzyszek, dziewicę hyperborcjską. Opis. Jednak wersja najbardziej znana dot\vząca śmierci Oriona podawała, że Orion usiłował posiąść Artemidę i bogini wtedy nasłała na niego skorpiona, który ukąsił go w piętę. Skorpion za to, że oddał przysługę Artemidzie, został zamieniony w gwiazdozbiór. Oriona spotkał podobny los. Dlatego to konstelacja Oriona umyka wiecznie przed konstelacją Skorpiona (-* Koron idy), mb

IL XVM 486 n.; achol. ad 486; 04 V 121 n. i schol.; XIS72 n.; Hor. Ctrni III 4.70 n.; H>f.    II34; Ertt. 7; 32; Apd. Bibl 14,2 n.; Veif.

Am. X 763 n.; $erv.«v.: EGF. kinkel. p. 89; Parth. 20.

*ORKl S (Orcus) - w ludowych w ierzeniach rzymskich był demonem śmierci, niezbyt wyraźnie odróżnianym od samego Podziemia jako przybytku umarłych. Malowidła żałobne na grobach etruskich ukazują go jako brodatego i owłosionego olbrzy ma. Z czasem ten demon upodobnił się do zhellenizowanych bogów . Orkus stał się jedynie innym imieniem Plutona lub Dis Pater. Orkus jednak żył nadal w potocznym języku, gdy tymczasem tamte dwa bóstwa przeszły do mitologii uczonej, mb

Lucr. 1115; VI763 n.; Yarr. ap. Augustin. /V cń Dti VII16; Serv. in Yerg. GrDfjr 1277; Paul., p. l28;Prop.lll l9.27;Petron. 34; 45;62; Val. Max. cpiiome S. 5.

ORNYTOS fOpwroc) - 1. zwany też Teutis. heros arkadyjski, który wiódł przeciw Troi kontyngent Arkady jeżyków z miasta Teutis. Gdy w Aulidzie wiatry były niepomyślne, Omytos chciał zawrócić do kraju, ale wówczas ukazała mu się bogini Atena pod postacią Melasa, syna Opsa, i zażądała, by pozostał. On jednak wpadł w złość i zranił boginię w udo. Następnie powrócił do swego miasta, tam bogini ze zranionym udem ukazała mu się we śnie. Omytos popadł w apatię, a głód nawiedził jego miasto. Zwrócono się wtedy do wyroczni w Dodonie, a ta orzekła, że zaradzić temu można wznosząc dla Ateny posąg z raną na udzie, którą owinąć należy purpurową wstęgą.

2. Syn Syzyfa, który walczył u boku Lokrów z Opunlu, chcących zagarnąć Dafnus, i wykroił dla siebie królestwo, które przekazał swemu synowi Fokosowi. będącemu eponimem Fokijczyków. Sam wraz ze swoim drugim synem, Toasem, usunęli się do Koryntu. mb

1. Pana. vm 28.4 n. 2. Schol. in E. Or. 1084.

ORONTES (Opóvrr|ę) - Imię to odnosi się do dwu osób, będących bohaterami dwóch różnych mitów o rzece Orontesie w Syrii.

ł. Heros hinduski, syn Didnasosa. Dowodził armią króla hinduskiego Deriadesa w czasie wyprawy Dionizosa przeciwko Indom. Orontes był olbrzymem wysokim na dwadzieścia łokci i budzącym postrach wojow-

2g

nikiem. Został zraniony przez Dionizosa i popełni samobójstwo. Ciało jego uniosły wody rzeki Orontu która przybrahi imię herosa. W czasach rzymskich zmieniono bieg rzeki Orontu dla uspławnienia starego koryta. W czasie tych prac znaleziono długi sarkofag gipsowy zawierający szkielet ludzki niezwykłej wie|. kości. Zapytana wyrocznia w Klaros orzekła, że jest to ciało herosa Orontesa.

2. Bóg rzeki Orontes. jak wszyscy bogowie rzek. był synem Okeanosa i Tethys. Zakochał się w nimfie Meliboi. jednej z Okeanid i wody jego wystąpiły z brzegu zalewając pola. aż wreszcie poskromił go Herakles. mb

I. Nonn. XVn 196-189; 314; XXVI 79; XXXIV l?9; XXXV so_; XL1V 251; Pius. VIII29,3; Sttph Bvr s.v. fU4pi«y 2. Hyf. /V; Tret ■ Lyc. 697.

ORTOPOL1S (OpOórtoku;) - sy n króla Sikyonu, Plemnąjosa. ów król nie mógł zachować żadnego ze swych dzieci przy życiu. Każde jego dziecko, wydawszy pierwszy krzyk po urodzeniu, umierało. Aż wreszcie Demeter ulitowała się nad nim i przybrawszy postać obcej kobiety, przybyła na jego dwór i wychowała mu syna, który właśnie się narodził. Bogini potrafiła odwrócić przekleństwo, które ciążyło na dziecku, i doprowadziła je zdrowo do wieku męskiego.

Ortopolis, syn cudem uratowany, miał córkę Chry-sorte, która oddała się Apollonowi i urodziła mu syna, noszącego imię Koronos. mb

Pius. U 5, 8; por. 11.2.

ORTROS fOpópoę) - pies Geryona, którego zabił Herakles, gdy uprowadzał stada jego pana. Oftros był synem Tyfona i Echidny. a zatem bratem Cerbera. Ze związku z własną matką, Echidną, spłodził Sfinksa tebańskiego. Różnie przedstawiano Ortrosa: niekiedy przydawano mu kilka głów lub też postać węża itp. mb

Hes. I*. 309; Apd. Bibl. 115.10: Schol. in A R. IV 1399; Tael. in Lyc. 633.

*OSINR S - występuje w Encid:ic jako władca Clu-sium w Italii. Należał on do kontyngentu wysłanego Eneaszowi przez Tarchona, króla etruskiego, jako sprzymierzeńca w wojnie z Turnusem, mb

Vcrg. .4*71. X 166 n.; 653 i Scrv. a4 Iw.

OTOS rntoę) - ALOADZI.

OTREI S (‘Otpeóę)-syn Dy masa. Był królem Fry-gii. Przybył z pomocą Priamowi. gdy ten walczył z Amazonkami. Afrodyta podawała się za jego córkę, porwaną przez Hermesa, gdy oddala się -* Anchizeso-wi. mb

II III 186 i schol. ad 189; Hcsych. s.v.; k Hom. Ven. III.