image

i !

5.

MŁYNY

SONATA NIELUDZKA

ii' •! .

!!' 1

proi. dr. Józelowi Ujejskicmu poświęcam

i

0    nocy, daj mi sen i wyzwól mnie od snów, którymi jawa darzy.

Niech ciemny wiatr, wiejący od samotnych gwiazd,

maską mi zetrze z twarzy,

niech chłodny mrok okryje moje oczy,

zmętniałe od patrzenia,    _N

a uszom krwi pozostaw szum

podobny

do morskich w muszli fal szumienia.

1    zdejmij ucisk z sztywnych rąk i nóg, z uwiądłej skóry,

i oczyść jeżyk mój z gorzkiego kurzu dróg, wiodących w martwe góry.

0    nocy, wyzwól mnie od złych, warczących w wietrze skrzydeł,

od młyńskich kół i od krwawiących szprych,

1    od szatańskich sideł.

A pozwól szumieć płowym morzom zbóż dymiącym pyłem

i mrocznym wałom przewalać się wzdłuż piaszczystych łach przez wodorosty zgniłe,

7 — Sebyia

97

i patynować wierzchy fal radością zorzy, póki błękitna przepaść twa się nie otworzy nad światem... i nad snem... nade mną...

2

Już pierwsza gwiazda, która zastukała w okno, była szklista i krwawa jak oko w gorączce i prowadziła mnie tym chorym błyskiem ponad rozległym, ściemniałym pastwiskiem, skroś fantastycznie zaplątane pnącze, potem przez las zrudziałych pni sosnowych, przez senne rowy,

gdzie kamieniami przyduszone mokną naręcza lnu, podobne w czarnej wodzie do włosów jakichś okropnych topielic, w których pająki wodne, larwy i płoszczyce budują kruche dzwony ze srebrzystej bieli, a o zachodzie

jednodniowe komary wychylają krzaki

swych wąsów z małych łódek i skrzypcowym chórem

rozpoczynają nocną uwerturę,

brzęcząc nad zgubą dnia i swoją;

i wypełzają z jam ku światłu raki

czarnym, ruchliwym rojem.

A gdy gwiazda stanęła płomienistym słupem nad stawem, w którym księżyc srebrnym karpiem

[płynął,

ruszyły za wodami zapomniane młyny,

I