IMGh20

Wyjrzyj poza ramy własnego przedmiotu i przeczytaj tematy różnych lekcji z dwóch dni w klasie VIII:

J.polski — „Latarnik” H. Sienkiewicza Muzyka — romantyzm, szkoła czeska Geografia — krainy geograficzne Polski Biologia — bzygowate Fizyka — pole magnetyczne Chemia — elektroliza

Matematyka — układy równań z dwiema niewiadomymi

Informatyka — arkusz kalkulacyjny

Historia — faszyzm

Ekologia — zioła i witaminy

WOS — człowiek jako jednostka społeczeństwa

WF — sprawdzian z koszykówki

Religia — dziesięcioro przykazań

J. angielski — How are you feeling?

Plastyka — SURREALIZM!

Wyobraź sam siebie jak co 45 minut przeskakujesz (dokładnie!) z tematu na temat, w dodatku w określonym stresie (stała gotowość do udzielanie odpowiedzi), hałasie itd. Przecież te dzieci są genialne!

Każde dziecko jest artystą.

Problem w tym, jak pozostać artystą, kiedy się dorośnie!? Picasso

Kolejna sprawa to informacyjność oceny!

Warto o tym mówić bez końca.

Uczeń musi wiedzieć za co otrzymuje taką, czy inną ocenę!

Za co dostałaś „trójkę”? Nie wiem...

Pozostaje jeszcze absurd komentarzy typu: „popraw..., popraw styl, źle myślisz, nie umiesz myśleć, bzdura! kompletny bełkot, praca mało inteligent-na(?)...”

Jak uczeń ma poprawić styl, jak ma poprawić myślenie? Kto uczy stylu lub myślenia!!!

Przykład sposobu uczenia „poprawiania stylu”:

Praca w grupie. Esej czy wypracowanie poddawane jest koleżeńskiej ocenie. Każdy w grupie poprawia i koryguje nawzajem swoje prace. Uczeń ewentualnie przepisuje pracę i oddaje ją nauczycielowi. Tenże dołącza odpowiednie komentarze, proponuje poprawki, podkreśla mankamenty stylu... Oddaje pracę uczniowi do poprawy. Gotową ocenia!

Dużo pracy? A jak inaczej można uczyć się poprawności stylu i komunikatywności!

Czego się dowiem jeżeli notatka nauczyciela na pracy będzie brzmieć: „praca mienia, źle dobrana literatura!”

Toż to typowa anty-instrukcja!

Każda ocena dziecka to ocena też samego siebie, swoich umiejętności jako przekazującego wiedzę i umiejętności. Niepowodzenia szkolne są traktowane jako niepowodzenie dziecka, a przecież to także porażka nauczyciela. Porażka stosowanej metody, porażka w komunikacji!

Przypisanie sobie sprawstwa i odpowiedzialności znakomicie zmienia obraz rzeczy.

— 167 —