Metoda Knillów

sobie elementy z trzech programów aktywności: program 1, program3, program4.

Dwójka dzieci to epileptycy potrzebujący wyciszenia, stąd elementy programu 1 i 3 wprowadzające stan odprężenia ( kołysanie, ruchy rąk, leżenie na brzuchu). Jeden z chłopców biorących udział w zajęciu ma ograniczoną motoryczność w związku z uszkodzeniem układu nerwowego, ponadto jest nadpobudliwy i trudny we współpracy. Drugi chłopiec z cechami zespołu downa jest ociężały, powolny niechętny do przejawiania jakichkolwiek aktywności. Na zajęciach wykorzystałyśmy również elementy programu 3 i 4, które rozwijają świadomość ciała ( brzuch, plecy, przód tył, ręce, bok), rozwijają koordynację wszystkich czterech kończyn, równowagę ciała, rozwijają poczucie własnej tożsamości, pozwalają na nawiązanie kontaktu emocjonalnego z nauczycielem. Zaproponowałyśmy również elementy z programu, 4 ponieważ pobudzają dzieci do odczuwania radości ze wspólnej zabawy, integrują dzieci, uruchamiają wyobraźnię, wyzwalają swobodę zachowania i naturalność ( kręcenie się wokół siedzenia, wspólne ślizganie się do przodu).

Zachęcamy do stosowania w pracy z dziećmi metody Knillów na zajęciach indywidualnych, rewalidacyjnych, wychowania fizycznego, podczas zajęć w grupach wychowawczych. Systematyczne stosowanie Programów Aktywności rozwija u dziecka poczucie własnej tożsamości, podnosi poczucie własnej wartości, rozwija świadomość ciała, uczy współdziałać w zespole a co najważniejsze wyzwala radość i pozwala nabyć umiejętność stanu odprężenia.