Obraz0235

13. OBRÓBKA ELEKTROEROZYJNA

13.1.    Określenie obróbki erozyjnej

Erozja elektryczna jest to proces usuwania zewnętrznych warstw materiałów w postaci mikro cząsteczek pod działaniem impulsywnych wyładowań elektrycznych występujących w^r dielektryku ciekłym lub gazowym między dwiema elektrodami. Jedną z elektrod, między którymi następują wyładowania, jest część obrabiana (przedmiot), a drugą elektroda robocza. W procesie tym pod lokalnym chwilowym działaniem plazmy (bardzo silnie zjonizow^ranego gazu), wytworzonej w czasie wyładowania elektrycznego, materiał jest usuwany w wyniku działania ciepła, sił gazowa-dynamicznych i sił pochodzących od naprężeń cieplnych występujących w materiale obrabianym.

Obróbce elektroerozyjnej podlegają wszystkie materiały przewodzące prąd elektryczny, niezależnie od ich właściwości fizykochemicznych i mechanicznych, postaci oraz stanu wyjściowego. Jest to cenna zaleta tej metody, pozwalająca na stosunkowo łatwe kształtowanie części maszyn z materiałów dotychczas uważanych za ni ekształto walne albo bardzo trudno skra walne (np. węgliki spiekane, stopy żaroodporne i żarowytrzymałe, stale hartowane itp.).

Zasadniczo rozróżnia się dwie odmiany obróbki elektroerozyjnej, a mianowicie:

-    obróbkę elektroiskrową, zwaną też iskrową,

-    obróbkę elektroimpulsową, nazywaną też impulsową.

13.2.    Podstawy fizykalne

Wyładowanie elektryczne może mieć miejsce przy określonej wartości napięcia zwanego napięciem granicznym. Napięcie to zależy od wielkości szczeliny międzyelektrodowej i właściwości dielektryku.

W wyniku postępującej erozji elektrycznej (dzięki dosuwowi elektrody) następuje drążenie obrabianego przedmiotu. Równolegle z drążeniem materiału - w wyniku tych samych zjawisk fizykalnych - następuje erozja erody, powodu-