Organizacja4

o grubości co najmniej 2 cegieł, z murarza i kilku pomocników_w systemie

0    liczniejszym składzie. Głównie stosuje się dwa pierwsze systemy.

Murarz wykonuje tylko te czynności, które wymagają fachowego przygotowania i praktyki, a więc osadzenie narożników, zakładanie sznura, wyznaczanie pionu

1    poziomu, układanie cegieł na zaprawie z zachowaniem zasad prawidłowego wiązania, a w razie konieczności przycinania cegieł. W systemie dwójkowym pomocnik wykonuje pozostałe czynności pomocnicze. Natomiast w systemie trójkowym pierwszy pomocnik miesza zaprawę w skrzyni, przenosi ją ze skrzyni na mur i rozkłada pod następną warstwę cegieł oraz zalewa spoiny pionowe. Drugi pomocnik odbiera cegłę z transportu, przenosi ją na mur pod rękę murarzowi, polewa wodą, wypełnia folę (rzędy środkowe) muru, a także przycina cegły według poleceń murarza i pomaga mu przekładać sznur.

W technice układania murów ceglanych stosuje się trzy charakterystyczne sposoby. Każdy sposób rozpoczyna się od naniesienia i równomiernego rozprowadzenia zaprawy na powierzchni muru istniejącego.

1. W sposobie „na wycisk” (rys. 5-23a) cegłę trzyma się w dłoni ukośnie, I zanurzając nieco w zaprawie jej dolną krawędź w odległości 8-s-10 cm od cegły już ułożonej. Następnie ruchem posuwisto-poziomującym cegłę odsuwa się i przyci-

Rys. 5-23. Sposoby murowania: a) na wycisk zaprawy cegłą, b) z częściowym nakładaniem zaprawy na powierzchnię boczną cegły, c) na docisk zaprawy kielnią (I+III — etapy układania ' cegły)

ras

ska tak do uprzednio ułożonej, aby otrzymać spoinę pionową i aby jej odpowiednia krawędź dotykała do poziomu sznura. W murach o grubości co najmniej dwóch cegieł, rzędy środkowe, zwane folą, wypełnia się cegłą wgniatając ją w zaprawę, tak aby jej nadmiar wypełnił spoiny pionowe; albo układa się cegły na zaprawie rozprowadzanej w takiej ilości, że wypełnia ona tylko spoinę poziomą, a następnie zalewa się spoiny pionowe rzadką zaprawą.

2.    Drugi sposób stosuje się do wykonywania płyt ceglanych i sklepień oraz do układania zewnętrznych rzędów cegieł w murach (rys. 5-23b). Polega on na dodatkowym naniesieniu kielnią zaprawy na główkę lub wozówkę cegły, którą po ułożeniu dociska się do cegły wmurowanej wcześniej. Folę wypełnia się w sposób opisany poprzednio.

3.    Przy zaprawach mało plastycznych (np. cementowych) stosuje się sposób „na docisk” zaprawy kielnią (rys. 5-23c). Polega on na ustawieniu kielni na rąb, w odległości 8-s-10 cm od uprzednio ułożonej cegły i powierzchniowym zgarnięciu zaprawy w ilości potrzebnej do utworzenia spoiny pionowej. W miarę dosuwania nowej cegły, kielnię podnosi się do całkowitego wyjęcia.

5.6. Organizacja robót betonowych i żelbetowych

Łatwość formowania i trwałość elementów betonowych spowodowały, że obecnie nie ma budowy, na której nie byłyby wykonywane roboty betonowe. Najczęściej wykonuje się konstrukcje żelbetowe.

Beton jest sztucznym kamieniem otrzymanym przez powiązanie ziam kruszywa (drobnych kamieni) spoiwem (cementem rozrobionym wodą). Z betonu wykonuje się elementy niekonstrukcyjne, takie jak posadzki, murki oporowe małej architektury, płyty chodnikowe itp. Elementy konstrukcyjne (nośne), np. smukłe słupy, belki itp., wykonuje się z betonu zbrojonego wkładkami stalowymi.

Podstawowym warunkiem otrzymania jednolitej mieszanki betonowej o dobrym rozmieszczeniu ziam kruszywa i cementu jest właściwe wymieszanie składników betonu. Mieszanie wykonuje się w betoniarkach i betonowniach.

Rodzaje betoniarek zależą od:

•    sposobu mieszania składników betonu:

—    wolnospadowe (rys. 5-24), w których mieszanie składników betonu odbywa się pod działaniem siły grawitacyjnej (rys. 5-25a),

—    mieszadłowe (rys. 5-26), w których mieszanie składników betonu jest wywołane przez różnego rodzaju mieszadła (rys. 5-25b);

•    kształtu mieszalnika:

—    kielichowe,

—    bębnowe,

—    walcowe,

—    misowe,

—    korytowe;