otwory

5)Wykonanie dokładnych otworów: wiercenie pogłębianie u rozwiercanie są to procesy obróbki otworów realizowane zazwyczaj na wiertarkach , ale także często na tokarkach, wiertarko-frezarkach oraz centrach obróbkowych. Wspólną charakterystyczną cechątych metod obróbki jest obrotowy ruch główny oraz prostoliniowy ruch posuwowy, przy czym wspólna jest oś obrobionego otworu i wykonującego pracę narzędzia ( wiertła, rozwiertaka, pogłębiacza ). Celem wiercenia jest wykonanie otworu w pełnym materiale. Jest to obróbka zgrubna lub kształtująca. Otwór wywiercony jest z reguły mało dokładny, a osiągnięcie wyższej dokładności ( wymiaru, kształtu, położenia, stanu geometrycznego powierzchni) wymaga rozwiercania. Trzecia z odmian obróbki wiertarskiej- pogłębianie jest obróbką różnie ukształtowanych powierzchni, wykonaną na części długości otworu od czoła przedmiotu. Różne mogą być odmiany kinematycznej operacji wiertarskich. Najczęściej oba ruchy robocze wykonują narzędzia, a przedmiot pozostaje w spoczynku ( wiertarki konwencjonalne, centra obróbkowe, wiertarko- frezarki). W poziomych wiertarkach do długich otworów, na tokarkach uniwersalnych i rewolwerowych ruch główny wykonuje przedmiot, a ruch posuwowy narzędzie. Na automatach tokarskich ruch główny może wynikać zsumowania lub odejmowania się prędkości obrotowych przedmiotu i narzędzia, a ruch posuwowy może wykonywać przedmiot lub narzędzie. W porównaniu z innymi metodami obróbki skrawaniem, wiercenie przebiega w ciężkich warunkach, gdy : - duże jest obciążenie krawędzi skrawającej, - wiertła są narzędziami o względnie małej sztywności na skręcanie i zginanie, - prędkość skrawania przy wierceniu zmienia się od największej na zewnętrznej średnicy do zera w osi wiertła, - utrudnione jest odprowadzenie wióra, szczególnie z głębokich otworów , - utrudniony jest dostęp cieczy obróbkowych do strefy skrawania