rusalki18

470

470

A Zoryny smutne oczy Nad mem duranem tkwiły Usciśniony, uścisnąłem,

I słyszałem głos proroczy:

czołem;

,Idziesz na świat, Bóg wie po co! Czego pragniesz, nie pozyskasz,

476

480

Tę utracisz, co dziś ściskasz, Smutki młodość zakłopoeą*.

I jak zorza lśni na wodzie, Jak maluje świt niebiosa, Łza czyściejsza niźli rosa, Zajaśniała na jagodzie.

Lecz zaciekły, niewstrzymany Pożegnałem brzeg dnie pro wy, I porohy, i ostrowy,

Pieśni moich kraj kochany!

Ach!... burzliwy i namiętny,

Przed kochanki przepowiednią!... Gdybym dziś tak stanął przed nią. Zimny, smutny, obojętny...

Zawołałaby boleśnie,

490    Odwracając wzrok anioła

Od zwiędłego w smutku czoła Tak ponuro, tak zawcześnie!

»Gdzież są świetne two^e mary,

Cele twoje? Tegoż wieńca 4»5    Łzy pragnęły zapaleńca,

Łzy, płomienie i ofiary?

W, 469 i nast. Syrena warszawska w epilogu zamienia się na postać symboliczną, wyobrażającą najpierwszą, najświeższą młodość poety.

W-, 477—180. Zoryna przypomina tutaj małą dziewczynę we Wzgfo' ku poze.ijainia, która ma to samo imię, a żegna odjeżdżającego w świat brata. -Płacze siostra siedmioletnia Jak jutrzenka złotowłosa — ”^za rumieniec jej uświetnia — Jak poranny kwiatek j-osas,