rusałk13

Pięć, sześć bogiń tam zdaleka,

Do dziesięciu znów dokoła,

Bo któż zimno zliczyć zdoła!

Gdy wre serce, drży powieka ?

_I06    To Rusałki nad niziną!

Bujają się w chmurce chyżej,

Ku mnie, ku mnie, coraz bliżej,

Niby lecą, niby płyną.

W pełnem świetle słońce płonie;

„o Lecz przed nowym, żywszym blaskiem,

Blask słoneczny mdłym obrzaskiem,

Cieniem rozlał się na błonie.

Wnet się czczość rozjaśnia próżna,

Na cudownych świateł strugi; iw    Jak szeroki, jak świat długi,

Wskróś jak kryształ przejrzeć można.

Lecz zamknięty w mym widoku,

Co się zewnątrz niego działo,

Zdała z bliska, dbałem mało, mo Duszą, sercem cały w oku.

Lśni się łódka, czy kólćbka,

Niby obłęk w pół-obręczy Siedmiobarwnej, jasnej tęczy,

I kołuje lekka, chybka.

mb Później z niebios się uściela

Maszt czy łańcuch, jasny, długi,

^    ^mai% znaczeni* takie: strugi cudownych świateł, pty'

?łone°° ^^usa*^ek ^za '^c^ zbliżaniem się, rozjaśniają przyćmione światło

W. 321—324. Pomysł przedstawienia Rusałek, płynących w jakiejś cudownej powietrznej łodzi, prawdopodobnie wzięty z "romantycznego poematu Ernesta Schulzego Dit bezauberłe Rosę, wydanego poraź pi®^E" wszy w r. 1818.