Slajd2

Istnieje tylko jedna droga ratunku. Jest to droga wstecz. Żeby przejść ze szczytu oznaczającego lokalny sukces do kolejnego, wyższego wierzchołka, trzeba najpierw zejść w dół. Trzeba w tym celu zmienić kierunek i przez jakiś czas zaakceptować stan nieprzystosowania i meoptymalności — działać mniej efektywnie i mniej perfekcyjnie w stosunku do zajmowanej mszy rynkowej. Jest to problem. Dla firm ruch wstecz jest czymś trudnym do pomyślenia, czymś niemożliwym.

Im lepsza firma, tym mniej w niej miejsca na krok do tyłu.

Nowoczesna organizacja ma jedno przeznaczenie — marsz w górę. Naczelny dyrektor jest nauczony prowadzić firmę na szczyt. Szuka się sposobów na skłonienie wszystkich pracowników do podnoszenia jakości i dążenia do maksymalnej wydajności. Czy możliwe jest, by nowoczesna firma zgodziła się na rezygnację z czegoś, co działa, i skierowała się w dół, ku chaosowi i niepewności?

Kunszt tworzenia innowacji jest niemożliwy bez kunsztu niszczenia.

Ekonomista J.Schumpeter nazywa mszczenie sukcesu z myślą o przyszłym postępie „twórczą destrukcją⁵’. Uważa się, że w dzisiejszych czasach od liderów biznesu żąda się dwóch rzeczy: budowania, a następme mszczema.

Trzeba porzucać doskonale opracowane produkty, kosztowne technologie i wspaniałe marki, by zawracać z drogi i kierować się w dół ku nieznanym kłopotom. Trzeba to zrobić, by móc mieć nadzieje na osiągnięcie jeszcze wyższego szczytu.