>i
D
mfitMi* * tui ic iaa azuca*
stabo się dotąd rozwijał w obszarze kliniki ddrcięcej; nie znajdowały tu pełnego potwierdzeni* znane z badali nad dorosłymi korelacje między uszkodzeniami określonych okolic mózgu a symptomatologią zaburzeń lObriut i Hynd, 1986; Spreen, Risser 1 Edgell, IMS).
Współcześnie ma szansę potwierdzić się « badaniach obiektywnych hipoteza minimalnego uszkodzenia mózgu (minimal krain detnage), odpowiedzialnego za występowanie niektórych fragmentarycznych opóźnień rozwoju oraz zespołu deficytu uwagi i nadaktywnośd (ąttention deficit hy-pemctivity disorder - ADHD). Zespół ADHD - objawowo zbliżony do nadpobudliwości psychoruchowej — jest tłumaczony w kategoriach zaburzeń kontroli zachowania i wiązany i uszkodzeniami płata czołowego (lub z problemami emocjonalnymi: Barkley. 1997).
Neuropsycbokigia dziecięca ma swój specyficzny charakter, związany ze stosunkowo dużymi w okresie rozwoju możliwościami wyrównywania skutków uszkodzeń i stąd wielka nadzieja, że badania dck-i l pozwolą wniknąć w mechanizm kompt nsacji
64.2.5
lat osiemdziesiątych rozwinęły się formy pomocy dzieciom autystycznym, w Polsce wielka zasługa przypada tu Hannie Olechnowicz (1963). Magdalenie Grodzkiej (1964) 1 Tadeuszowi Gałkowskiemu (1964). Pewną rolę w wypracowywaniu form terapii tych dzieci odegrał też Ośrodek Terapeutyczny dla Dzieci Wydziału Psychologii UW (Czownicka, 1993; Kośdelska 1 Czownicka. 1965).
Ważnym odkryciem ostatniego dziesięciolecia są dzieci z osobowością bordertine, czyli z pogranicza nerwicy i psychozy. Nastąpił także postęp w badaniach nad depresją u dzieci i zespołem jadłowstrę tu psychicznego (Orwid i Pietruszewski. 1993). Wzrosło zainteresowanie problematyką zaburzeń osobowości występujących u dzieci z różnymi postaciami zespołów objawowych. Marina Zalewska (1998) zajęła się zaburzeniami tożsamości w odniesieniu do dzieci głuchych i zaburzeniami rozwoju mowy. Ko-ścłelska (1989) akcentuje tę problematykę u dzieci wychowywanych w zakładach opiekuńczych. Postęp wiedzy wyraża ślę w coraz bardziej złożonych wyjaśnieniach patologii osobowości oraz w wypracowywaniu bardziej zróżnicowanych form psychoterapii dzieci i ich rodzin
64.2.6
anego PoczÄ…tkowo dy*
Psychologię kliniczną dziecka aa styku iwy chlatrU na#ywćuny tu dli i^raiKIMRl |w»y ekologią prrtopayrhlilryrmą choć termin ten nie jest puwsarrhnłr przyjęty ł*>>chulu gia pedopsychłałrycnut to tła kału nu iii ardmhmmi są rtriert t mi psychicznymi, a partnerami i psychiatrzy.
Skok. który dokonał i miijpij się ilzit i~ml ■i nytni, tn odkryci*
kontaktu a iWrósl *ui>it» imml 1 cho tycznymi, a także a rffkbj *f itymi umysłowo Praw długi* talu uwalano I aa „rdebadalne" oraz nłepoddąjąće A ze względu tut brak kontaktu. CM
Psyrhnkngta pediatryczna, nąjmłodaaa gałąź psychologii klinicznej dziecka, liczy około dwudziestu pięciu lat (Wailander, 1995). hy chologowie stosunkowo najpóźniej wkroczy I w teren szpitali dziecięcych, dostrzegając w sytuacji choroby somatycznej anaese-
I