0030

b. jako orzecznika

Kod/aj	Liczba pojedyncza	Liczba mnoga
męski żeński nijaki	Bilen er pen. Jenta er pen. llusel er pent.	Bilene er pene. Jentenc er pene. Husene er pene.

Tak samo jak przymiotnik pen odmienia się większość przymiotników weskich. Przymiotnik ma tylko trzy różne formy: pen — pent — pene.

Przymiotnik występuje w formie nieokreślonej:

- gdy nie poprzedził go żaden wyraz określający, np. stor bil_y stort hus

po rodzajniku nieokreślonym, np. en stor bil, et stort hus

po liczebniku, np. en stort hus

po zaimkach nieokreślonych:

mgen

ikke noenjnoe noe

hverfhvert hvUkenjhvilke( altj alt

jako orzecznik, np.

ingen stor hit

ikke noen stor bil, ikke noe stort hus noe gach ol

hver stor bil, hvert stort hus Imlken stor bit, hvtiket stort hus all ny sn&, alt nytt stoff

Bilen er stor, Huset er stort.

Przymiotnik występuje w formie określonej: - po rodzajniku określonym, np.

den storę bilen, det storę huset po zaimku dzierżawczym, np. min storę bil, mitt storę hus

po 2annku wskazującym (lub „rodzajniku przymiotnikowym”), np-den storę bilen, det storę huset po rzeczowniku z końcówką dopełniacza -s, np.

Pers storę bil, fars storę hus

niektórych wyrażeniach przyimkowych, np. i hele dag, med storste fortwyehe, i beste fali.

bez końcówki występuje tylko w formie nieokreślonej liczby pojedyn-• rodzaju męskiego i żeńskiego: en pen bil, en pen jentc oraz w orzeczniku [ych dwu rodzajów: Bilen er pen, Jcnta er pen.

„na przymiotnika z końcówką -t lo forma nieokreślona liczby pojedynczej rodzaju nijakiego: ct pent hus oraz forma orzecznika liczby pojedynczej lego rodzaju: Huset er pent.

We wszystkich innych funkcjach, czyli wc wszystkich formach liczby mnogiej oraz vj formie określonej liczby pojedynczej niezależnie od rodzaju rzeczownika, przymiotnik otrzymuje końcówkę -e, określaną w gramatyce jako końcówka słaba. Wskazuje ona tylko na przynależność przymiotnika do rzeczownika, np. Bllcne/jentene/husene er pene. Den pene hilcn/jcnta. Det pcnc huset.

Podwójne określenie — dubbelt bestcmmelse

W formie określonej liczby pojedynczej i mnogiej, złożonej z przymiotnika i rzeczownika, przymiotnik poprzedza rodzajnik określony den, det lub dc (tzw. rodzajnik przymiotnikowy) albo zaimek wskazujący denne, dette lub ditte. Sam rzeczownik również otrzymuje rodzajnik określony, który' jest dołączony do końca wyrazu. W len sposób uzyskujemy podwójne określenie, ponieważ jeden rzeczownik określają aż dwa rodzajniki. Jest to specyficzna cecha języka norweskiego i szwedzkiego. Forma ta jest nagminnie stosowana ^w Niesieniu do rzeczowników konkretnych, np.

den storę bokajden storę boken

den gamie byen

det nye skąpet

det lilie harnct

deflinkc elcvene.

°krcś||^{ll,aSt rzeczown}'^' abstrakcyjne mogą mieć obie formy, z podwójnym ^m°żJiw^{IUeni lu}k *** rodzajnika określonego na końcu wyrazu. Ta druga i^charakteryzuje głównie standard pisany. Obie formy są poprawne

T®* norske regjermgen Den norske regjering ¹ storę sporsmalet — Del storę sporsmul ^{nne v}onskclige saken — Denne vanskelige suk.

79