024 3

R_UC 29 W czasie jazdy ..no wprost" rgce na kole kierowniczym trzyma. ^nyc‘ '    .    trzecia” (lewa na godz. O, jrawa na 3). .Ya-

kUmjTmaiy £ekw punkcie' godz. 12 ułatwi orientacje co do pozycji kót przednich nawet wtedy, gdy samochód obron Sie parg razy na skutek

Jeżeli sytuacja wymaga wydajnego kręcenia kierownicą na małej przestrzeni, a więc i przekładania rąk, co najczęściej się zdarza przy manewrowaniu, wówczas stosujemy system kręcenia tak zwany „manewrowy" (skręt 90 z ulicy w ulicę, zawracanie, parkowanie itp.). Zaczynamy kręcenie kierownicą od przełożema dłoni na górę kierownicy to jest na „godzinę 12” — i to dłoni prawej przy prawym skręcie — lewej przy lewyW prawo ciągniemy kierownicę prawą ręką do chwili, kiedy przestanie ona ciągnąć, a zaczęłaby pchać, to jest do „godziny 4". Przez ten czas ręka lewa jest „wieziona" na kole kierowniczym na jego prawą stronę i w razie potrzeby może zawsze „dać kontrę" czyli zacząć Kręcie w drugą stronę. „Kontrą”, jak już wspomniałem nazywamy Kręcenie w lewo przy prawym skręcie i w prawo przv lewym. Jeżeli prawa dłoń przy prawym skręcie dojdzie do „godziny *4", to przekładamy ją znów na „godzinę 12", a w tym czasie funkcję ciągnięci³ przejmuje dłoń lewa i też ciągnie kierownicę do „go-

niecić nr’J ^{nast,;pnie w}^^druJ^e na „godzinę 12” — funkcję ciąg-ę<-ia przejmuje z powrotem dłoń prawa.

Kyc. 30. Pozyc,a wyHciowa do skrętu to prau-o: lcu>a ręko na godzinie 9 prawc tia ęodzinie 12    '

Reasumując: przy skręcie w prawo dłonie pracują między „godziną 12 a 4”, w lewo zaś między „godziną 12 a 8”. Zaletą powyższego systemu (manewrowego), jest stałe obracanie koła kierowniczego, bez względu na przekładanie rąk. Może zawsze paść pytanie, po co przekładać przed skrętem dłoń na „godzinę 12”. Otóż jeśliby zacząć skręt od normalnej pozycji przy jeździe na wprost (9—3), to przekładanie rąk wystąpiłoby już po „pięciu minutach” skrętu. Przy stosowaniu „pozycji wyjściowej” do skrętu na „godzinie 12” wszystkie skręty do „20 minut” nie wymagają przekładania rąk. Kierownicę należy ujmować dłońmi z wierzchu (od zewnętrznej strony), tak aby palce nie wchodziły w kolizję ze szprychami, gdyż te mogą nam uszkodzić dłoń przy ewentualnym odbiciu kierownicy (wjechanie na kamień, krawężnik czy dziurę w jezdni). Przy powrocie do linii prostej, na przykład po skręcie w prawo, można zrezygnować z zasady ciągnięcia kierownicy a powierzyć prostowanie dłoni, która ma możliwość większego ruchu (tej co jest niżej). W pierwszej fazie prostowania „przewozimy” ręce na lewą stronę kierownicy i postępujemy dalej jak przy skręcie w lewo („godz. 12—8”). Ten uniw^feraaln>, manewrowy system kręcenia kierownicą „pasuje” do wszystkich

53