Rozdział VIII
Spośród trzech władz wyróżnionych przez Monteskiusza egzekutywa (władza wykonawcza) w najwyższym stopniu uosabia siłę państwa oraz jego nadrzędność w stosunkach z obywatelami. Do kierunków działania władzy wykonawczej należy zarówno reprezentacja państwa w stosunkach międzynarodowych, jak i zarządzanie sprawami wewnętrznymi. Innymi słowy, jej istotą jest formułowanie i realizacja polityki wewnętrznej i zagranicznej. Z nielicznymi wyjątkami (demokracja antyczna) zadanie to należało niegdyś do monarchy i podległego mu aparatu urzędniczego, choć - mniej więcej od XIII w. - musiał on uwzględniać, przynajmniej w niektórych kwestiach, wolę parlamentu. Współcześnie władza wykonawcza należy na ogół do dwóch podmiotów: głowy państwa, którą jest monarcha lub prezydent, oraz do rządu (wyjątkiem są Szwajcaria, Stany Zjednoczone i kraje wzorujące się na nich, gdzie egzekutywa ma charakter monistyczny, co oznacza, że głowa państwa nosząca tytuł prezydenta jest zarazem szefem rządu). Ten stan rzeczy jest wynikiem długotrwałej ewolucji politycznej. Można powiedzieć, że rozwój nowożytnego państwa charakteryzują dwa wzajemnie ze sobą sprzężone procesy polityczne: postępująca autonomizacja egzekutywy wobec legislatywy oraz przesuwanie się punktu ciężkości władzy wykonawczej od monarchy ku obieralnemu i politycznie odpowiedzialnemu szefowi rządu. Efektem tej ewolucji staje się potoczne utożsamienie władzy państwowej z władzą tego ostatniego i uczynienie z możliwości uformowania gabinetu głównego celu rywalizacji politycznej.
Rozważania nad funkcjonowaniem władzy wykonawczej rozpoczniemy od głowy państwa (niektóre, choć dzisiaj już nieliczne konstytucje monarchiczne, jak np. holenderska do 1983 r. czy norweska, postanawiają, że władza wykonawcza należy wyłącznie do króla). W klasycznym reżimie parlamentarnym, w którym funkcję tę spełnia monarcha bądź prezydent, ich władcze prerogatywy są ograniczone, a wpływ na bieżącą politykę - znacznie zawężony. Głowa państwa, jeśli nie występuje równocze-
268