0000

Wstęp

język norweski należy do północnej grupy języków germańskich. Jest tak blisko spokrewniony z językiem duńskim i szwedzkim, że porozumienie językowe między użytkownikami tych trzech języków nie sprawia większych trudności. Język norweski zajmuje tu szczególnie korzystną pozycję środkową, dzięki czemu Norwedzy łatwiej mogą się porozumieć w swoim języku zarówno z Duńczykami, jak i Szwedami niż Duńczycy ze Szwedami. Czwarty z grupy języków północnoger-mańskich, język islandzki, jest bardzo bliski językowi staronorwes-kiemu, natomiast tak dalece odbiega od współczesnego języka norweskiego, że uniemożliwia bezpośrednie porozumienie językowe.

Obecną sytuację językową w Norwegii cechuje niezwykłe zróżnicowanie językowe w obrębie jednego prawie czteromibonowego narodu. Poza stosunkowo nielicznymi mniejszościami narodowymi na północy kraju, lapońską i fińską, oraz stosunkowo liczną grupą imigrantów głównie z krajów azjatyckich i północnej Afryki, posługującymi się na co dzień własnymi wersjami językowymi, Norwedzy mają do wyboru J^e en z dwu wariantów norweskiego języka pisanego, bokmal lub nynorsk, i w obrębie każdej z tych norm co najmniej dwie wersje pan °^We’ ^konserwaty^wną i liberalną. W zakresie języka mówionego dialekt -'*^{eSZCZe w}^ksza swoboda wyboru, ponieważ status rodzimych posłu °^{W JeSt znaczn}^^e wyższy niż w innych krajach. Dialektem dzień J⁶ np‘ ^w‘^e^^u polityków w parlamencie, słychać go na co języjęy ^lu 1 Rewizji, na uniwersytecie i w szkole. Brak jednego ników n ^er^^ck^^eS° J^est w Norwegii wynikiem wielu różnych czyn-2^.    ^ ^{e wsz}ystkim natury historycznej.

ciła się _w r*! ^roku ^19 unia personalna Danii i Norwegii przekształ-^feżnienie    ^{w trwa}j^^ce przez ponad cztery stulecia całkowite

orwegii od Danii. Jednym z jego rezultatów było

17

2