0355

zahamowane, uwalniając przy tym energię w postaci promieniowania elektromagnetycznego. Długość fali tego promieniowania zależy od wartości energii kinetycznej elektronu w okresie hamowania. Energia ta może być różna, w zależności od tego, czy elektron straci

Ryc. 19.4. Rozkład energii w ciągłym widmie promieniowania rentgenowskiego.

od razu energię w procesie jednego gwałtownego hamowania, czy też dozna wpierw kilku zderzeń niesprężystych z atomami anody, tracąc oczywiście przy tym część swej energii, a dopiero potem zostanie zahamowany. W tym pierwszym przypadku cała energia kinetyczna elektronu zostaje zamieniona na energię fotonu rentgenowskiego. Wynika z tego, że promieniowanie emitowane przez lampę rentgenowską ma widmo ciągłe, czyli jest szerokim pasmem fal elektromagnetycznych o różnych energiach i długościach fal.

Rozkład energii w ciągłym widmie promieniowania rentgenowskiego przedstawia ryc. 19.4. Cechą charakterystyczną widma ciągłego jest: 1. Istnienie ostrej granicy od strony fal krótkich. Długość najkrótszej fali w danym widmie jest ściśle związana z napięciem anodowym przyspieszającym elektrony. Z doświadczenia wynika, że między napięciem anodowym U, nabojem elektronu e i częstością drgań krótkofalowej granicy widma v istnieje ścisły związek określony wyrażeniem, zwanym prawem Duane’a i Hunta

eU

19.1

Maksymalną wartość v otrzymamy wówczas, gdy cała energia zahamowanego elektronu zostanie wypromieniowana w postaci jednego fotonu. Maksymalna częstotliwość v_ma3[ związana jest z minimalną w danym widmie długością fali X_min zależnością, którą można otrzymać podstawiając do wzoru 19.1

V

c

X gdzie:

c — prędkość światła w próżni,

c

oczywiście    v_max = - zatem

^niin

^^max

= eU

19.2

stąd

^'mii

hc

~eU

361