0003

kach. Przyszedł nauczyciel, spojrzał na nich i osłupiał z przerażenia.

—    Chłopcy! — krzyknął. — Co to ma znaczyć?! Przyszliście do szkoły bez spodni!

—    Ależ jak to? — zaczęli wołać po kolei. — Wszyscy mamy spodnie. Nowe czerwone spodnie!

—    Wstydźcie się — powiedział nauczyciel surowo. — Nikt z was nie ma na sobie ani kawałeczka spodni. Nosicie łaty, przecież dobrze widzę. Spodni ani śladu. Marsz do domu i proszę natychmiast wracać w spodniach. Nie będę uczył chłopców bez spodni, ponieważ to uwłacza mojej godności nauczycielskiej.

To powiedziawszy, wyszedł z klasy. Wybuchła wielka wrzawa, wszyscy chłopcy zaczęli krzyczeć i zastanawiać się, w jaki sposób nauczyciel rozpoznał, że nie mają spodni, ale chodzą w samej łacie.

—    Coś musi być w tych spodniach — martwił się Etam — że widać po nich, że są zrobione z łaty i nie są prawdziwymi spodniami.

—    Ba, ale co?

—' Ja mam pomysł — zawołała Nita.

Znowu wybuchła wrzawa. Chłopcy nie chcieli słuchać Nity, bo przedtem dała im złą radę i teraz okazało się, że sytuacja wcale się nie poprawiła. Ale ponieważ sami nie mieli żadnego pomysłu, zgodzili się wysłuchać Nity.

—    Mój pomysł jest taki — powiedziała Nita. — Ostatnio nikt nie chodził po drzewach, bo baliście się sobie podrzeć spodnie. Ale ktoś musi wejść na drzewo i zrobić sobie dziurę, a potem przyszyć łatę. Przedtem zaraziliście się łatą, ale teraz zrobi się łatę w łacie i to będą spodnie. Potem zarazicie się od siebie spodniami, tak jak przedtem łatą i będziecie mieli spodnie z powrotem.

—    Spróbujmy — powiedział Syso zgnębiony. — Nie mamy innego wyjścia. Ale kto wejdzie na drzewo?

—- Jak to kto? Oczywiście Etam!

Tak postanowiono. Etam wszedł na drzewo i zrobił sobie wielką dziurę. Załatał ją zaraz byle czym, a potem chłopcy siedzieli razem i czekali, aż się pozarażają od siebie. Czekali, czekali, ale nic z tego nie wychodziło. Byli wściekli na Nitę, źe znowu dała im niedobrą radę. Nikt się nie zaraził.

Właśnie kiedy tak siedzieli nad stawem, przejeżdżał listonosz na rowerze. Wiadomą jest rzeczą, że listonosze są bardzo mądrymi ludźmi, właściwie najmądrzejszymi na świecie. Chłopcom przyszło więc do głowy, że może on im poradzi coś rozsądnego. Poprosili, żeby się zatrzymał, i wyłożyli mu całą sprawę od początku.

Ale listonosz zaczął się śmiać z ich niewiedzy. — Ależ chłopcy — powiedział — musicie się uczyć lepiej. Chyba wam w szkole powiedzieli, że można się zarazić tylko łatą, ale nie można się zarazić spodniami?

Ale chłopcy nic o tym nie wiedzieli. Dopiero teraz poznali tę prawdę. Niestety, nic im z tego nie przyszło. Listonosz powiedział, że zaraz będzie deszcz i odjechał.

Ponieważ rady nie znaleźli, a już było i tak wszystko jedno, wszyscy chłopcy po włazili na drzewa, czego od kilku dni nie robili. Oczywiście, wszyscy porobili sobie od razu wielkie dziury. Ale teraz było im wszystko jedno. Każdy załatał dziurę byle czym i następnego dnia rano wszyscy udali się do szkoły w tych samych — jak to nazywali — czerwonych spodniach, ale bardzo mocno połatanych.

Przyszedł nauczyciel i rozejrzał się po klasie. Chłopcy czekali ze strachem, co też powie, bo przecież sytuacja była jeszcze gorsza, niż wczoraj: mieli te same niby-spod-nie, które wcale nie były spodniami, ale do tego były je-. szcze podziurawione i połatane.

Ale, o dziwo! Nauczyciel przyjrzał się uważnie klasie i z uznaniem pokiwał głową. „No, chłopcy — powiedział. — Widzę, że wzięliście sobie do serca to, co mówiłem. Macie wreszcie spodnie.”

63