051 5

K>c. 3.5. Schemat rozpadu promieniotwórczego sztucznego izotopu ^f*Tc (izomerycznego, metastabilnego. T ■ 6.03 h).

Przytoczone w tabeli 3.1 wzory, określające liczby masowe naturalnych pierwiastków promieniotwórczych trzech szeregów promieniotwórczych, sugerują istnienie czwartego szeregu - pierwiastków promieniotwórczych o liczbach masowych określonych wzorem >*■ «**♦!. Wśród naturalnych radionuklidów nie wykryto takich. Zidentyfikowano je wśród sztucznych radionuklidów'. Są to pierwiastki promieniotwórcze z szeregu neptunowego (radionuklid o najdłuższym w v/eregu okresie połowicznego rozpadu -2.2-1 (f lat). Szereg rozpoczyna 0". a promieniotwórczy izotop plutonu *^Pu. a kończy trwały izotop talu .

3.4. Detekcja promieniowania jądrowego i cząstek a, 0, fotonów y)

Istnieje kilka typów urządzeń, pozwalających wykryć cząstki wysyłane przez pierwiastki promieniotwórcze. Kryterium podziału detektorów (wykrywaczy) promieniowania jądrowego są zjawiska fizyczne, leżące u podstaw ich działania, które umożliw iają wykrycie cząstek Ci* 0. fotonów y. Do najważniejszych typów tych detektorów zaliczamy:

a)    detektory {lądowe (komora Wilsona, komora pęcherzykowa), które opierają się na zdolności skraplania się przesyconej pary wx>dncj na zarodnikach kondensacji (elektronach, jonach dodatnich), powstających wzdłuż toai cząstki a lub 0 (komora Wilsona), bądź powstawania pęcherzyków pary na drodze tych cząstek w przegrzanej cieczy (komora pęcherzykowa).

b)    detektory scyntylacyjne (licznik scyntylacyjny z fotopowielaczcm): wykorzy-'tuje się w nich zjawisko nidiolummesccncji. czyli świecenia (scyntylacji) pewnych substancji pod wpły wem cząstek a. 0. fotonów y,

t

51