0000077(3)

Ruchy t o r s y j n e są to mimowolne, powolne ruchy, skręcające dokoła osi podłużnej ciała lub kończyn, występujące na skutek powolnych tonicznych skurczów poszczególnych grup mięśniowych, zwłaszcza w czasie wykonywania ruchów dowolnych.

Tiki są to mimowolne, proste lub złożone, ruchy, szybkie, nagłe, krótkotrwałe. dość stereotypowe, ograniczone do niewielkiej grupy mięsni, przypominające przesadne i nieco groteskowe ruchy dowolne.

M i o klonie są to mimowolne, szybkie, błyskawiczne skute ze pojedynczego mięśnia, jego części, lub też całych grup mięśniowych, zazwyczaj bez większych ruchów dotkniętych odcinków. Mioklonie przypominają skurcze mięśniowe, wywołane podrażnieniem prądem elektrycz-nvm. Można je nazwać zry wami mięśniowy mi.

Drżenie są to mimowolne, ry tmiczne ruchy naprzemienne o niewielkiej zazwyczaj amplitudzie, spowodowane naprzemiennymi skurczami zginaczy i prostowników, w większym stopniu odcinków odsieb-mch.

Choroba Parkinsona. Drżączka poraźna

(Morbus Parkinsoni, paralysis agitans)

Opisana w r. 1817 przez Jamesa Parkinsona charakteryzuje się zespołem hipertoniczno-hipokinetycznym, czyli tzw. zespołem amiostatycz-nym. Przyczyna ścisła nic jest znana. Należy odróżnić właściwą chorobę Parkinsona, czyli tzw. drżąezkę poraźną od zespołu parkinsonowskiego, czyli tzw. parkinsonizmu. Zespół parkinsonowski występować może, między innymi, w zatruciu tlenkiem węgla oraz w innych zatruciach (np. przewlekłe zatrucia dwusiarczkiem węgla, manganem, rtęcią, kwasem barbiturowym), po zapaleniach mózgu (np. poszczepienne, w przebiegu duru osutkowego), w stwardnieniu rozsianym, kile mózgu, guzach mózgu, udarze cieplnym, rażeniu prądem elektrycznym, zaniku oliwkowo-mosto-wo-móżdżkowym itcl., ale przede wszystkim w sposób swoisty, jako pozostałość po przebytym zapaleniu nagminnym mózgu. Wymienione zespoły nie mają jednak tak wyraźnego charakteru postępującego, jak właściwa choroba Parkinsona lub parkinsonizm pośpiączkowy.

Istotna przyczyna właściwej choroby Parkinsona, występuje w postaci ściśle określonej jednostki nozologicznej, najczęściej u osób w wieku pomiędzy 40 a 60 r. ż., rzadziej wcześniej, często później, nie jest dotychczas znana. Czynnik dziedziczenia usposobienia do tej choroby odgrywa pewną rolę, tak samo zapewne jak i składnik zwyradniającv.

Następujące objawy znamionują chorobę Parkinsona, co pozwala na łatwe na ogół jej rozpoznanie:

1)    wiek 40—60 r. ż.;

2)    powolny początek:

3)    postawa zgięciowa;

373