3. KOTŁY PAROWE
Wartość tej straty wynosi 0,5% dla kotłów pyłowych oraz do 1 % dla kotłc rusztowych.
Strata ciepła unoszonego przez spaliny do otoczenia, tzw. strata wyto towa (kominowa) Sw (w %), powstaje, gdyż spaliny opuszczające kocioł mąa temperaturę ts wyższą od temperatury powietrza otoczenia ta pobranego do sp lania
Sw u.
ćs/j (ts to)
Wr
100
(3.2i
lub wg wzoru empirycznego Siegerta
r, n ts t0 ts t0
óu = ow-= a-
CO,
(3.22
gdzie: csp - średnie ciepło właściwe spalin i powietrza w zakresie temperatur ts — 'm kJ/(K-m3); a - współczynnik zależny od zawartości wilgoci w paliwie i CC w spalinach (dla węgla kamiennego wynosi ok. 0,65, dla brunatnego 0,75 — 0.' i dla oleju opałowego 0,6); C02max - maksymalna zawartość C02 (w %) w spalina dla określonego składu paliwa (dla 2 = 1, patrz rys. 3.8).
Wartość C02max dla poszczególnych paliw mało się zmienia i orieni cyjnie wynosi 18,5 = 19,1% dla węgla kamiennego, 18,7=19,5% dla węa brunatnego.
Strata wylotowa jest największa ze wszystkich strat i jej wartość cyduje o sprawności kotła. Do jej zmniejszenia dąży się przez maksyma! dopuszczalne obniżenie temperatury spalin opuszczających kocioł w podgrzew; czach powietrza (patrz podrozdz. 3.5 - temperatura rosienia spalin) oraz stosowa małego nadmiaru powietrza. Wartości strat wylotowych zawierają się w granica 6 = 25%.
Strata promieniowania Spi wynika z ciepła oddawanego do otoczeń przez promieniowanie i konwekcję obudowy kotła. Do wyznaczania jej korzys się z wykresów empirycznych. Wynosi ona od 0,3% (dla dużych kotłów) do 3C
Z analizy strat w kotle wynika, że niektóre z nich zależą wyraźnie od nadmia powietrza (patrz rys. 3.7), czyli występuje w kotle optymalna wartość nadmiar powietrza, dla której suma podstawowych strat jest najmniejsza, a tym sarn;.r sprawność kotła największa.
Nadmiar powietrza określić można na podstawie przeprowadzonej anal: chemicznej spalin bądź odpowiednich wykresów sporządzonych dla danego palb (patrz rys. 3.8), bądź też z wzoru
72