086 � Dzień Ziemi

Dzieci wygodnie siadają przed scenką i oglądają spektakl „Małgosia nie może znieść już hałasu” przedstawiony przez dwie nauczycielki. Odwołując się do treści spektaklu, należy z dziećmi porozmawiać o hałasie, który godzi w podstawowe potrzeby człowieka (potrzebę relaksu, spokoju, ciszy, wypoczynku).

Małgosia nie może znieść już hałasu

Silvia Klimke, Monika Meyer

Kacper wchodzi na scenę, głośno śpiewają. Trzyma w dłoni trąbkę. Kacper:    7W tra tralala... Witajcie dzieci, jesteście już wszystkie?

Dzieci wołają: Taki

Kacper:    Ach. trochę za cicho dla mnie. Czy nie możecie wołać głoś

niej?

Dzieci wołają głośniej I

Kacper:    Tak, ale czy nie dacie rady zawołać jeszcze głośniej? Tak,

to było już o wiele lepiej! Wspaniale, uwielbiam hałas! W)' także? Zobaczcie tylko, co tutaj mam! Kto to rozpoznał? Moja trąbka, czyż ona nie jest piękna, przepiękna!? Podarowała mi ją księżniczka. Potrafię nawet na niej grać! Kacper trąbi jakąś piosenkę (albo przynajmiej próbuje to zrobić). Przychodzi Małgosia i zasłania sobie uszy.

Małgosia:    Co to znowu za straszliwy hałas?

Nikt nie rozumie Małgosi, ponieważ Kacper tak głośno gra na trąbce. Dopiero jak stuka go ona w ramię, przestaje.

Kacper:    O, cześć, kochana Małgosiu. Zobacz, co mam!

Małgosia:    Najpierw muszę przywitać się z dziećmi. W tym hałasie nikt

mnie nie usłyszał. Cześć, dzieci! Cieszę się, że znowu z nami jesteście.

Małgosia:    Ciągłe ta straszna trąbka, Kacper!

Kacper:    Ależ Małgosiu, przecież ja tylko sobie gram. Posłuchaj

dokładnie!

Znowu słychać okropny dźwięk.

Małgosia zatyka sobie uszy: Przestań, moje uszy! Kacper, natychmiast przestań!

Kacper:    Psujesz mi całą zabawę. Czy wy to rozumiecie, dzieci?

Nagle w tle słychać głośne bębnienie.

Kacper:    To Seweryn ze swoim bębenkiem. Teraz będziemy muzyko-

wali. aż się belki powyginają! Chodźcie, dzieci, pomóżcie mi zawołać Seweryna! Ale musimy wołać naprawdę głośno, bo inaczej nic nie usłyszy. On ma już słaby słuch, bo wciąż tylko bębni Policzę do trzech, a potem zawołamy go wszyscy razem: A więc raz. dwa, trzy: Seweryn!

Pomimo tego. że wszyscy wołają, Seweryn nie przychodzi; słychać wciąż

głośne bębnienie.

Małgosia:    Dlaczego wszystko musi być zawsze takie głośne? Bądźcie

wreszcie ciszej!

Kacper:    Ależ Małgosiu, przcież Seweryn nas w ogóle nie słyszy!

Małgosia:    No właśnie, bo słucha tylko tego hałasu!

Kacper:    Ale jesteś dziwna Małgosiu. Chodźcie dzieci, spróbujemy

jeszcze raz Raz, dwa trzy: Seweryn.

Seweryn przychodzi ze swoim bębenkiem i dziwi się.

Seweryn:    Skąd tutaj się wzięło tak dużo dzieci? Co wy wszystkie tu

robicie? Zobaczcie tylko, jaki mam wspaniały bębenek. Wolę go nawet od kanapki z kiełbasą albo od pieczonych kiełbasek Hm, ale znowu zgłodniałem. Małgosiu, możesz ugotować mi budyń? Z bitą śmietaną.. ?

Kacper:    Ach, tam budyń! Seweryn, teraz będziemy grali! Ty na swo

im bębenku, a ja na trąbce.

Seweryn:    Kacper, prawie jej nie zauważyłem. Mój bębenek jest taki

duży. A ty nie chcesz budyniu?

Kacper:    Nie myśl wciąż tylko o jedzeniu! Przecież dopiero zjedli

śmy obiad!

Seweryn:    Ale to było przynajmniej pół godziny temu! A Ty wiesz, że

Seweryn jest zawsze głodny!

Kacper:    Nie. Seweryn, teraz nie będziemy niczego jedli Będziemy

muzykowali razem z dziećmi! Ty będziesz wybijał na bębenku rytm, dzieci będą klaskały i tupały, a ja będę grał na mojej trąbce! Na trzy zaczynamy: raz, dwa, trzy...!

Teraz rozlega się laki hałas, że biedna Małgosia znowu musi zatkać sobie uszy.

Małgosia:    Przestańcie, przecież tego nie można wytrzymać!

Małgosia odchodzi. Kacper i Seweryn jeszcze przez pewien czas hałasują,

a dopiero potem zauważają, że nie ma już Małgosi.

Kacper:    A gdzie się podziała Małgosia? Dzieci, czy wiecie, gdzie

ona jest?

87