100,101 3

wyraz panna wymawiać panna lub p<nla, ]

„    A ona    „ Anna łub Ańa.

13. Jako normę wymawianiową przyjmuje parokaytoaiczny (pada na przedostatnią syli

—    wyrazy 2-sylahowc: kura, rzeka, ms

—    - wyrazy 3-sylabowe: parasol, kolano, pi - wyrazy 4-syIal>owc: parasolka, hulajt

—    rańcze itp.,

—    wyrazy 5-sylabowc: lokomotywa, krokodj

należy też uwzględniać odstępstwa, w przyj chocnej końcówki — bym, np. robilbynt, kał tańczyłbym itp. — tu akcent pada na 3 syto ca; odstępstwa występują także w przypadł partykuły nie, wyrazów obcego pocli wzmożenia siły ekspresji można także pole na inacj sylabie. _

2.

Zabawy utrwalające prmcidłową wynu. spółgłosek powstających te wencie dziecka' do 3 roku tycia

Dzieci 3-lctnie porozumiewają się z reguły sw« z otoczeniem przy pomocy słów. Zasób dźwięków! polskiej obejmuje wszystkie samogłoski (a, e, y, (, ?,) oraz większość spółgłosek (b, h', p,p\ m, : r f, d, t, n, ri, i, l, /, i, t, j, g, g\ k, k\ Zdarza się jednak, że niektóre dzieci, wstępujące, okresie do przedszkola, nic potrafią wypowiadać •/. tych dźwięków. Jeżeli przyczyną tych trud są zaniedbania środowiskowe (np. „dziecinna" mowa opiekunów podczas przemawiauia do da lub przyczyny funkcjonalne (np. mała sprawi chowa narządów mownych, nieprawidłowe fur nowanie słuchu fonematycznego), nauczyciele dzioe mogą ■/. powodzeniem te wady korygowi

skrotuie wystarczy, by dziecko usłyszało prało brzmiące wyrazy, by zaobserwowało Jokład-pwohie rucłiy narządów jnownych, a będzie mó-rpoprawnic dzięki sprawnie funkcjonującemu apa-autokoutroli.

przy padku większych trudności należy przeprowa-proponowane uprzednio ćwiczenia słuchu 1'onc-znego, gdy dziecko ubczdźwięcznia spółgłoski czne i mówi:

zamiast    baha,

„    dumek,

„    gura {gAra),

(cień)    „    ień {dzień) itd.

i jednocześnie gimnastykę narządów mowuych, gdy ko nic wypowiada v, /, y, /, k, g, i, ź, f, i. Iiwidlowa wymowa spółgłosek dźwięcznych wymaga Je wszystkim wiedzy na temat zachowania się zadeł głosowych podczas wymawiania spółgłosek yięcznych i bezdźwięcznych. Drg.mia te przy wy-uwianiu spółgłosek dźwięcznych są wyczuwalne, gdy zyłożymy dłoń (szczególnie końce palców) do szyi przodu (po stronic „jabłka Adama”), na czubku gło-' wy, do skroni czy wówczas, gdy zatkamy palcami uszy; natomiast przy wymowie spółgłosek bezdźwięcznych jrgań tych nic wyczuwa się.

Sprawdzanie wymowy spółgłosek dźwięcznych należy przeprowadzać w kolejności: spółgłoski szczelinowe: v (różnicowanie z /)

-    (    »    *    *)

i    (    »    2    i)

i    (    „    *    i)

— spółgłoski zwarto-szczelinowe:

i    (różnicowane z c)

ii    »    * l)

ii    „    2 *0

101