budowie nagrzewnic, wystarcza intensywna wymiana ciepła przez ściankę cylindra tworzącą przestrzeń sprężania. W tym przypadku zwiększenie intensywności i powierzchni wymiany ciepła osiąga się za pomocą dodatkowego użebrowania od strony płynu chłodzącego. W silnikach większej mocy strumień odprowadzonego ciepła jest duży, stąd, aby ten efekt osiągnąć, należy zwiększyć powierzchnię wymiany ciepła, co jest możliwe przez zastosowanie specjalnego wymiennika ciepła - chłodnicy, umieszczonej zwykle poza obrębem cylindra.
Uwzględniając własności fizyczne, dostępność, duży współczynnik przejmowania ciepła oraz poziom temperatury pracy, najczęściej stosowanym czynnikiem chłodzącym jest woda. Również duża pojemność cieplna w'ody obniża natężenie przepływu i związane z tym straty mocy na przetłaczanie jej przez układ chłodzenia. Potrzeba uzyskania dużej powierzchni wymiany ciepła oraz względy wytrzymałościowe (różnica ciśnień na grubości ścianki w rurkach chłodnicy dochodzi do 20 MPa) zdecydowały o przyjęciu płaszczowo-rurkowej budowy chłodnicy. Chłodnicę tego typu przedstawiono na rys. 4.7, natomiast jej widok na rys. 4.8. Kształt korpusu chłodnicy jest zwykle dostosowany do budowy i miejsca usytuowania regeneratora, gdyż w celu zmniejszenia wpływu objętości szkodliwej chłodnica jest umieszczona w kadłubie silnika bezpośrednio za regeneratorem. Ponieważ łączna objętość wewnętrzna rurek i ich przekrój przepływu mają przeciwstawny wpływ na opory przepływu gazu i wskaźniki pracy silnika (moc użyteczną i sprawność ogólną), podstawowe wymiary rurek, tj. średnicę wewnętrzną, długość oraz ich liczbę, określa się za pomocą optymalizacji komputerowej, omówionej w rozdziale 3.
112