123

Powierzchnia właściwa jest proporcjonalna do pierwiastka kwadratowego zmierzonego czasu i obliczana w oparciu o wzór Carmana

3

gdzie:

(3.23)

S - powierzchnia właściwa badanego materiału, cm²/g; e - porowatość próbki (stosunek objętości przestrzeni międzyziarnowych

do całkowitej objętości sprasowanej próbki badanego materiału);

y - gęstość badanego materiału, g/cm³;

A - powierzchnia przekroju sprasowanej próbki, cm²;

AP - różnict, ciśnień nad i pod próbką, g/(cm-s);

v - objętość gazu przepływającego przez warstwę materiału, cm³; >1 - współczynnik lepkości przepływającego gazu, g/(cm s);

L - grubość warstwy sprasowanej próbki, cm; t - czas pomiaru, s.

Właściwe uziarnienie cementu, którego syntetyczną miarą jest powierzchnia właściwa, jest jednym z warunków zapewnienia odpowiednich klas wytrzymałościowych cementów. Powierzchnie te kształtują się na ogół w następujących przedziałach:

-    2700+3500 cm²/g - w przypadku cementów klasy 32,5;

-    3000+3700 cm²/g - w przypadku cementów klasy 42,5;

-    4000+5000 cm²/g - w przypadku cementów klasy 52,5.

2

c -

e

A

Rys. 3.13. Schemat aparatu Blaine’a:

1 - tuleja, 2 - zawór, 3 - badana próbka, 4 - złącze, A+D - linie pomiarowe do odczytu czasu

przepływu gazu przez próbkę

123