143 2

2S0

zespołów, gdyż im bardziej punkt roboczy zadany parametrami lg, l_c. 1^ Jest odległy od określonej prostej (lub punktu - dla Zespołów 3), tym gorsze jest wykorzystanie pamięci w odpowiednim rozwiązaniu.

Rys. 7.26. Zakresy efektywności Zespółów 2 i 3

Na rys. 7.26, przy półprostych odpowiadających zespołom 2, podano długość słowa (bez uwzględnienia kodu K), narzuconą danym rozwiązaniem w obu częściach wykresu (każda z półprostych dzieli wykres na dwie części). Na półprostej obie długości są takie same. Analiza tych wartości prowadzi do wniosku, że w praktycznie użytecznej części płaszczyzny (dla lg >    1^    +    1), przerywana linia p rozdziela dwa

obszary, w których najlepsze rezultaty daje Zespół 2 A lub 2 B. Zespoły 3 są porównywalne z innymi pod względem pojemności pamięci wówczas, gdy ly< 2 (lę +    1) i lg< 2 (lę + 1). Zespół 1 jest tym gorszy od

najlepszego z zespołów 2. im większa jest różnica między sumą (1_D + ly + lę + 1) a największą z liczb lg, ly. l_c + 1.

No, zakończenie warto podkreślić, że na wybór zespołu -stocry wpływ _mają również parametry przewidywanych do zastosowania rzeczywistych modułów pamięci ROM; jeden bit oszczędności na długości słowa, albo skrócenie mikroprogramu o kilka mikroinstrukcji może decydować o zmniejszeniu pamięci o cały moduł, a w innych przypadkach konieczność zastosowania modułu z długim słowem zmienia kryteria optymalizacji rozwiązań.

7.6. Przykłady projektowania

Przykład 7.2

Po raz kolejny rozpatrzymy układ sterowania pracy pomp opisany po raz pierwszy w przykładzie 5.8 (rozdz. 5) i rozważany następnie w rozdz. 6.    (przykłady 5.2. 6.4, 6.5), gdzie - na rys. 6.16 a -

przedstawiono jego pierwotną sieć działań. Sieć tę, po wprowadzeniu niewielkich modyfikacji ale z zachowaniem równoważności funkcjonalnej, powtórzono na rys. 7.27 a, gdzie dokonano również jej segmentacji na użytek Zespołu 1 mikroinstrukcji podstawowych (7.30). Aby uzyskać minimalną    liczbę stanów wewnętrznych (a    zatem i    najkrótszy

mikroprogram) zamieniono, w sposób równoważny, badanie obu warunków na badanie ich negacji. Nieuwzględnienie tej zmiany (por. rys. 7.27 b) wydłużyłoby mikroprogram.

Aby układ sterujący jako całość działał poprawnie, realizacja układowa dla Zespołu 1 z rys. 7.6 b musi tutaj współpracować z układem wyjściowym z rys. 7.13 umożliwiającym sterowanie potencjałowe. Wektor Y będzie zatem traktowany w mikroprogramie jako para <Y_a, y_s>, gdzie Y_a oznacza numer sterowanego urządzenia zaś y_s - rodzaj sterowania (1 -"załączenie", 0 - "wyłączenie").

Na podstawie rys. 7.27 a można teraz napisać mikroprogram (rys. 7.28 a) oraz określić zawartość pamięci ROM (rys. 7.28 b); potrzeba sześciu słów dziewięciobitowych.