20101022336

Jzi-besposredruu-s p^t“^,|yt i doświadczeń iWied/a zimna łatwo ulega upomnieniu, a zost.ij.K w pamięci, nie wpływa na sposób postępowania. Wiedza ginąca zmienili zadumanie człowieka, który długo pomięta swoje przeżycia. Jej wadę jest to, ze naby wana jest przypadkowo, doświadczenia przychodzę często za późno, a okoliczności występujące w poszczególnych sytuacjach mogę spowodować, że wiedza w ten sposób zdobywana jest wprawdzie trwała, ale nietrafna lub nawet szkodliwa [na przykład czło-wiek, który doświadczył boleśnie tego, że ktoś zawiódł jego zaufanie, nie ufa nikomuj Powstaje więc pytanie: jak przekazywać wiedzę, która przydałaby się w codzieir ' nym życiu, skoro wiedza zimna często pozostaje bezużyteczna, a wiedza gorąca, jako nie uporządkowana, okazuje się niewystarczająca? Wydaje mi się, ze najsłuszniejsze jest merezygnowanie z wiedzy zimnej, niepoprzestawame też iu goręcej, ale przekształcalnie wiedzy zimnej w goręca w procesie nauczamajTrzeba go tak organizować. aby_ ledza zimna stawała się przedmiUUin prwnsgn rtmzaju doświadczenia i poprzez prze

V

życie tego poświadczenia przenucniłla się w gorącej)

]~Nai(aanie staje się wtedy nie tylko przekazywamrlB' mSrmacji, ale także organi-zosvaniem sytuacji, która przeżyta z pewnym stopniem zaangażowania emocjonalnego zwiększa posiadany zasób doświadczeń wpływających na sposób postępowania. W takiej sytuacji zwiększenie wiedzy goręcej następuje nie w sposób przypadkowy, ale zgodnie z przemyślanym planem.

Ponieważ w ujęciach chodzi o wszechstronne zaangażowanie uczestników, muszę one być przeprowadzane metodę aktywizującą, to znaczy, ze me stosuje się w nich informowania i pouczania uczestników, jakie wnioski powinni wyciągnąć dla siebie z podawanych treści, ale organizuje sytuację, w której mogą to zrobić sami. Dzieje się to poprzez stworzenie okazji do pewnego rodzaju doświadczenia, zaangażowania emocjonalnego, przemyślenia problemu, wykonania jakichś zadań, podzielenia się swoimi myślami i wysłuchania innych osób [z nauczycielem włącznie, ale nie tylko jegoj.

W nauczaniu podającym nauczyciel posługuje się prelekcję, wykładem. Osoba prze mawiająca jest wyraźnie wyodrębniona spośród słuchających nawet przez układ przestrzenny, często odgrodzona stołem lub wyeksponowana przez jakieś podwyższenie. W tym układzie nauczyciel może spokojnie przekazywać swoją wiedzę, bez obawy przerwania mu przez słuchaczy, ale nie wie, w jakim stopniu jest rozumiany, ani czy jego argumenty są przekonywające. Ten sposób nauczania jest potrzebny, gdy chodzi o przekaz gotowych informacji w sposób uporządkowany, systematyczny i stosunkowo szybki, nie kształci on jednak sprawności myślenia.

i W nauczaniu aktywizującym nauczyciel posługuje się nie tylko przekazem wcrhal nym, ale angażuje się w osobisty kontakt z uczniami i zbliża do ich problemów.

W przekazywaniu informacji posługuje się tak zwaną mowę społeanę, ayli dostosowaną do poziomu umysłowego i sposobu myślenia słuchacza. Możliwe to jest tylko wirdy, gdy nauczyciel zna uczniów i może indywidualnie dostosowywać do nich swój ję/s l>)

Nauczyciel idęcy z uczniami lub siedzęcy z mmi w kręgu ma jwzycję niczym nie wyróaniającę się. Można się do niego w każdej chwili zwińcić, zapytać o co*. Nauczyciel rczjgnujiejE bezpiecznego dystansu przez oddalenie lub mównicę, fę$t bezpośrednio dostępny. Swoje zdanie uzasadnia nie autorytetem pełnionych fonia ji, ale własnym