20111105290

38. Przewiązki Stanalusa

Przyrządy i materiały i żaba i układ przyrządów Jat w poprzednim doświadczeniu;•dodatkowo potrzebna Jest mała, spiczasta pinceta i nitka.

Celem doświadczenia Jest zahamowanie przewodzenia stanu pobudzenia w sercu (blok serca) w różnych jego punktach.

Pierwsza przewiązka. Za pomocą pincety lub igły Deschampa podkładamy nitkę pod zatokę ży Iną i robimy węzeł, lecz go nie zaciskamy. Zapisujemy normalną pracę serca i zaciskamy założoną pętlę z nitki na granicy zatoki iylnej i przedsionków serca. Po zaciągnięciu pętli przedsionek i komora przestają się kurczyć (zatrzymują się w rozkurczu), natomiast zatoka kurczy się w nie zmienionym rytmie. Na walcu kimografu zapisujemy skurcze zatoki. Zastanawiamy się nad istotą tego zjawiska. Następnie podłączany elektrody szpilkowe do serca i drażnimy serce pojedynczymi podnietami prądu indukcyjnego. Na pojedynczą podnietę serce odpowiada pojedynczym skurczem. Wnioskujemy, że serce jeąt pobudliwe, a założenie pierwszej przewiązki spowodowało tylko zablokowanie przewodzenia pobudzenia z zatoki do przedsionków i komory.

Po kilku minutach występują samorzutne skurcze przedsionków i komory, jednak w rytmie wolniejszym niż skurcze zatoki żylnej. Obserwacja ba świadczy o tym, że przedsionki i komory również są zdolne do wytwarzania rytmicznych stanów pobudzenia, lecz w stopniu mniejszym niż zatoka żylna.

Druga przewiązka. Zakładamy pętlę z nitki na granicy przedsionków i komory i stopniowo zaciskamy ją. Komora wówczas kurczy się kilkakrotnie (3 do ą razy), a potem zarówno komora, jak i przedsionki pozostają w bezruchu. V/ tym czasie, jednak można je pobudzić podnietą elektryczną lub ukłuciem szpilki.

Po dłuższym czasie mogą wystąpić ponownie skurcze przedsionków i komory, jednak kurczą się one w różnym rytmie. Jeżeli uda się zaobserwować samorzutne skurcze zatoki żylnej, przedsionków i komory, to po zapisaniu tych skurczów stwierdzamy najszybszy rytm skurczów zatoki, powolniejszy przedsionków i bardzo wolny komory. Założenie drugiej przewiązki pobudza węzeł przedsionkowo-komorowy, który wysyła impulsy wywołujące pracę serca, ale w rytmie wolniejszym niż węzeł zatokowy. Najmniejszą zdolność do samorzutnych rytmicznych skurczów wykazuje komora.