233

11.2. Karta dźwiękowa (muzyczna)

mem Wavetable był Gravis Ultrasound wprowadzony do sprzedaży w 1993 r.; przez długi czas nie miał godnego konkurenta, aż do pojawienia się w 1998 r. kart Sound Blaster Live!).

•    Pamięć ROM lub RAM. Wykorzystywana do przechowywania próbek instrumentów standardu Wavetable. Dzięki samplom znajdującym się w pamięci karty urządzenie nie musi sięgać po dźwięki zapisane w pamięci operacyjnej komputera lub na dysku twardym.

•    Mikser dźwięku. Służy do łączenia sygnałów dźwięku z różnych źródeł, generatorów dźwięku, przetworników, wejść zewnętrznych itp.

•    Wzmacniacz sygnałów wyjściowych. Służy do wzmacniania sygnału wyjść przeznaczonych dla urządzeń pasywnych (chodzi tu na przykład o wyjście słuchawkowe).

•    Złącze magistrali — interfejs systemowy. Karta dźwiękowa musi zostać przyłączona do płyty głównej za pomocą jednego z interfejsów. Urządzenia w formie karty rozszerzeń są najczęściej dedykowane dla magistrali PCI lub nowszej PCI Express xl. Komputery przenośne mogą skorzystać z kart podłączanych do magistrali USB.

Rysunek 11.2.

Karta dźwiękowa

UWAGA

Niektóre płyty główne mają zintegrowane karty muzyczne. Jeżeli układ dźwiękowy jest w pełni funkcjonalny, to urządzenie audio może mieć zadowalające lub nawet niezłe parametry. W gorszym położeniu są właściciele płyt głównych zintegrowanych z układem dźwiękowym typu AC'97 (ang. Audio Codec) opracowanym w 1997 r. przez laboratorium Intela. Wydajność i jakość tego typu rozwiązań może odbiegać od standardu tradycyjnych układów dźwiękowych, ponieważ część zadań muzycznych wykonywana jest z wykorzystaniem oprogramowania (a nie układów scalonych), co obciąża główny mikroprocesor systemowy i przekłada się na zmniejszoną wydajność.

233