252

poza palnością, określa się dodatkowo stopień palności, graniczną temperaturę stosowania, temperaturę spiekania włókien oraz odporność termiczną wyrobów uformowanych.

Przeprowadza się również oznaczenie klasy odporności ogniowej, charakteryzującej czas, w którym materiał (konstrukcja) spełnia warunki szczelności, izolacyjności i nośności (ewentualnie niektóre z nich). Jednak parametr ten w większości wypadków dotyczy nie tyle właściwości samego materiału użytego do budowy przegrody lub osłony, co właściwości ogniowych samej przegrody, i należy go rozpatrywać raczej w odniesieniu do konstrukcji. Klasyfikacja ogniowa jest ściśle związana z przyjętą metodą badawczą. Dotychczasowe metody badań, polegające na oddziaływaniu na materiał bezpośrednio płomieniem lub promieniowaniem cieplnym, w przypadku materiałów wielowarstwowych są zawodne, gdyż określają właściwie tylko reakcję warstwy wierzchniej, pomimo dużej ilości materiałów łatwopalnych w rdzeniu. Często przyjmuje się podział umowny, odnoszący się do metod badawczych symulujących pożar, a materiał charakteryzuje się w sposób opisowy. Zachowanie materiałów izolacyjnych pod wpływem ognia jest szczególnie istotne w przypadku systemów dociepleń ścian. Dotyczy przede wszystkim obiektów wysokich. W Polsce, do wysokości 25 m od poziomu terenu, należy stosować materiały nierozprzestrzeniające ognia, natomiast powyżej - wszystkie elementy systemu powinny być wykonane z materiałów niepalnych. Wyjątek stanowią warunkowo dopuszczone płyty z samogasnącego polistyrenu spienionego (styropianowe) w budynkach mieszkalnych nie-przekraczających 11 kondygnacji, jednak pod warunkiem, że ocieplenie zostanie wykonane w sposób zapewniający nierozprzestrzenianie ognia.

Metoda oznaczania palności (a właściwie niepalności) polega na ogrzewaniu próbki materiału w pionowym piecu rurowym z naturalnym ciągiem powietrza, w temperaturze 750°C, i obserwacji przyrostu temperatury próbki w stosunku do temperatury pieca, ewentualnego pojawienia się płomienia w czasie ogrzewania oraz ubytku masy próbki po przeprowadzeniu testu (rys. 3.69).

Rys. 3.69. Schemat rozmieszczenia termopar w próbce w czasie oznaczania palności:

1 - ściana pieca, 2 - termopary: T? — pieca, T_c - ścianki, T_s - powierzchni próbki, 3 - badana próbka

Metoda dotyczy materiałów jednorodnych, a w przypadku materiałów złożonych, np. warstwowych, osobnemu badaniu należy poddać każdą z warstw wykonaną z innego materiału. W dolnej części pieca należy umocować stabilizator przepływu powietrza w kształcie stożka. Wewnątrz i na powierzchni próbki oraz 10 mm od ścianki pieca, na wysokości próbki (tzw. termopara pieca) należy umieścić termopary pomiarowe. Piec należy rozgrzać do temperatury wskazywanej przez termoparę pieca do 750°C.

252