266

10.1.6. Spawanie (zgrzewanie) lukiem wirującym

Źródłem ciepła stapiającym brzegi łączonego metalu jest łuk elektryczny jarzący się między miedzianą elektrodą nietopliwą (chłodzoną wodą) a łączonymi brzegami spawanego elementu (rys. 10.10). Łuk ten o długości około 2 mm wiruje w szczelinie między łączonymi brzegami i elektrodą pod wpływem wypadkowego pola elektromagnetycznego wytworzonego przez cewkę nawiniętą wokół elektrody i przez sam łuk elektryczny. Elektrodę łączy się do bieguna dodatniego a łuk zajarza się bezstykowo przy użyciu jonizatora. Łuk obiegając szybko styk łączonych brzegów stapia je. Spawanie odbywa się więc bez dodatku spoiwa. Płynny metal w razie potrzeby może być chroniony strumieniem gazu obojętnego. Natężenie prądu zasilającego łuk elektryczny w zależności od grubości łączonych elementów wynosi 1 OCH-1000 A a czas spawania 0,3-K) s. Metoda ta nadaje się przede wszystkim do łączenia elementów cienkościennych o profilu zamkniętym np. rur o średnicy do 150 mm i grubości ścianki do 2 mm. Najkorzystniejszym kształtem złącza są spoiny brzeżne, których usytuowanie pokazano na ry$. 10.11. W przypadku gdy w czasie łączenia stosowany jest docisk jednego elementu do drugiego a łuk wykorzystuje się tylko do nagrzania krawędzi proces nazywamy zgrzewaniem lukiem wirującym.

Rys. 10.10. Schemat metody spawania łukiem wirującym: 1 - spawany przedmiot, 2 - nietopliwą elektroda miedziana chłodzona wodą, 3 - cewka elektromagnetyczna, 4 - łuk wirujący

łj^jl

Rys. 10. 11. Optymalne kształty połączeń do spawania łukiem wirującym

266