45 (249)

2.13. SPAWANIE PLAZMOWE 45

2.13. Spawanie plazmowe

Źródłem ciepła potrzebnym do stopienia brzegów łączonych metali i materiału dodatkowego (jeśli jest używany) jest łuk spawalniczy zawężony mechanicznie w dyszy plazmowej głowicy oraz (dodatkowo) przez pole elektromagnetyczne, nazywany lukiem plazmowym. Łuk plazmowy charakteryzuje się dużą gęstością mocy (do ok. 10 kW/mm²), wysoką temperaturą (do ok. 20 000°C), prawie kolumnowym kształtem (kąt rozwarcia jego stożka wynosi około 6°, a konwencjonalnego łuku TIG ok. 45^o+90°) zapewniającym niewielkie zmiany gęstości mocy nawet przy dużych zmianach odległości palnika od przedmiotu.

Stosuje się dwie metody spawania plazmowego: tzw. plazmowe TIG (rys. 2.22) i znacznie rzadziej plazmowe MIG, nazywane tak ze względu na duże podobieństwo do klasycznych metod TIG i MIG. W obu metodach stosuje się dwa - oddzielnie doprowadzane i spełniające różne zadania - rodzaje gazów: plazmowy i osłonowy. Gazem plazmowym w spawaniu TIG i MIG jest zazwyczaj argon i niekiedy mieszanki Ar + He lub Ar + Ha. Te same gazy stosuje się jako osłonowe, z wyjątkiem spawania stali innych niż wysokostopowe, gdy ze względów ekonomicznych można użyć COi lub Ar + C0₂.

W zależności od konstrukcji palników do spawania (i cięcia) rozróżnia się również dwie odmiany spawania, a mianowicie łukiem zależnym i niezależnym. W powszechnie stosowanym spawaniu łukiem zależnym łuk jarzy się między ele-

itmU

/ >>> /

Katoda

(wolfram)

łi

ł:

ł

fastnek 2.22. Schemat urządzania do spawana plazmowego TIG lukiem zależnym