5 7

Przyrządy jednowiązkowe są znacznie prostsze, lecz mniej dokładne. W bieg wiązki promieniowania wstawia się najpierw wzorzec, a następnie badaną próbkę. W spektrofotometrach dwuwiązkowych jedno źródło światł rozdziela się na dwie wiązki, jedna z nich przechodzi przez wzorzec, a druga przez badaną próbkę.

Jako źródło promieniowania stosuje się lampy wolframowe, wytwarzające promieniowanie w zakresie 350-2 500 nm.

Natężenie promieniowania przechodzącego przez roztwór mierzy się różnego typu detektorami. Najczęściej jako detektory stosuje się fotoogniwa, fotokomórki lub fotopowielacze.

Schemat spektrofotometru w świetle widzialnym przedstawiono na rysunku 5. Światło 7 lampy wolframowej przechodzi przez układ zwierciadeł i jest kierowane na pryzmat, gdzie następuje rozszczepienie światła. Rozszczepione światło odbite od zwierciadła ponownie przechodzi przez pryzmat, układem zwierciadeł jest kierowane na soczewkę i kuwetę z próbką. Następnie przechodzi do fotokomórki.

Metody pomiaru w świetle widzialnym

W analizie spektrofotometrycznej wykorzystuje się najczęściej metodę krzywej wzorcowej.

W metodzie tej wykonuje się najpierw kilka roztworów wzorcowych zawierających oznaczane substancje o znanych dokładnie stężeniach. Zgodnie z metodą analityczną prowadzi się reakcję w celu wywołania zabarwienia (jeśli roztwór jest bezbarwny). Sposób postępowania z badanymi próbkami i roztworami wzorcowymi powinien być taki sam. Następnie mierzy się absorbancję barwnych roztworów wzorcowych.

Z uzyskanych wyników wykreśla się krzywą wzorcową, odkładając na jednej osi absorbancję, a na drugiej stężenie oznaczanej substancji.

Mierząc następnie absorbancję zabarwionych próbek, uprzednio przygotowanych w identyczny sposób jak wzorce, odczytujemy z krzywej wzorcowej stężenie oznaczanej substancji. W niektórych przypadkach stężenie substancji w badanej próbce oblicza się z wartości odczytu z krzywej wzorcowej, uwzględniając rozcieńczenie próbek i współczynniki przeliczeniowe.