68

68

Podczas sporządzania przekroju w celu uproszczenia zapisu zakłada się, że jeżeli pewne elementy mają identyczne cechy, to na przekroju wystarczy przedstawić tylko jeden z nich. W myśl konwencji dokładne objaśnienie cech wszystkich takich samych elementów byłoby już powtórzeniem znanej informacji.

Problem ten ilustrują między innymi rysunki 4.19a i 4.27 - przekrój C-C.

Na rysunku 4.19a z dwóch jednakowych otworów wykonanych w kołnierzu tulei w przekroju ukazano tylko jeden. Drugi można byłoby przedstawić na pomocniczym rzucie przekroju (np. przekrój C-C, rys. 4.27), ale jego obraz byłby taki sam, jak już uprzednio otrzymany. Taki sposób postępowania byłby zbędnym powtarzaniem już przedstawionej informacji. Wnioskujemy więc, że nieukazanie drugiego otworu w przekroju może wskazywać tylko na to, iż jest on taki sam jak przedstawiony na przekroju. Jeżeli otwór ten byłby inaczej ukształtowany, to należałoby go bezwzględnie pokazać na innym przekroju (np. pomocniczym wg rys. 4.27).

Głównymi cechami pozwalającymi na wnioskowanie o identyczności elementów (otworów) są ich obrazy na poszczególnych rzutach, przeznaczenie, charakterystyczny sposób rozmieszczenia względem siebie lub innych części przedmiotu itp. (rys. 4.19, 4.20, 4.22a, 4.24, 4.27). W przypadku gdy te informacje nie zapewniają dostatecznej czytelności zapisu, można stosować dodatkowy opis literowy (na półce linii odniesienia). Elementy identyczne można wyróżnić również przez podanie ich liczby lub przez umieszczenie objaśnień w uwagach technicznych.

Na rysunku wykonawczym wyróżnienie podobnych elementów jest łatwiejsze, ponieważ zawsze podaje się ich liczbę.

Ślady płaszczyzn przekroju złożonego tworzą linię łamaną o kątach prostych (rys. 4.17, 4.20, 4.22a, przekrój B-B) lub rozwartych (rys. 4.19, 4.20b, 4.21, 4.22a, przekrój A-A).

Typ i charakter przekrojów złożonych można jeszcze ściślej sprecyzować rozpatrując położenie płaszczyzn przekrojów składowych względem siebie oraz względem charakterystycznych elementów przedmiotu.

W zależności od kształtu przedmiotu przekrój z płaszczyzny łamanej o kątach prostych może być przekrojem stopniowym (rys. 4.17) lub częściowo obróconym (rys. 4.20). Natomiast przekrój złożony, przedstawiający rzuty z płaszczyzn przecinających się pod kątem rozwartym, nazywa się przekrojem łamanym (rys. 4.19, 4.21).

Przekrój stopniowy otrzymuje się podczas przecięcia przedmiotu dwoma lub więcej płaszczyznami równoległymi - pionowymi lub poziomymi - które można połączyć dodatkowymi płaszczyznami do nich prostopadłymi (rys. 4.17). Załamanie stopniowej płaszczyzny przekroju nie może pokrywać się z żadną krawędzią leżącą wewnątrz zarysu przedmiotu i powinno być wykonane w takim obszarze, gdzie nie ma żadnych elementów koniecznych do przedstawienia na tym przekroju.