Zakres możliwych do wykonania badań audiometrycznych zależy od wyposażenia technicznego aparatu i nie jest jednakowy w różnych typach audiometrów. Najprostsze w budowie i obsłudze są audiometry klasyfikacyjne. Takie uproszczone audiometry są tanie i łatwe w obsłudze. Umożliwiają szybkie przetestowanie dużej grupy osób.
Znacznie większy zakres badań można przeprowadzić za pomocą audiometrów klinicznych. W tego rodzaju aparaty są wyposażone zazwyczaj pracownie audiometryczne. Można na nich wykonać określony zestaw modułów technicznych. Audiometry o takim standardzie są produkcji krajowej i zagranicznej (firmy Madsen, Peters, Amplaid Medicor, Racia, Interacoustics).
Najszersze możliwości badawcze mają audiometry kliniczne używane do badań naukowych.
Znaczne różnice w budowie, obsłudze i możliwościach diagnostycznych poszczególnych typów audiometrów uniemożliwiają szczegółowe omówienie zasad ich eksploatacji, ponieważ przekracza to ramy niniejszego opracowania. Istnieją jednak pewne cechy wspólne, a zwłaszcza konieczność przestrzegania pewnych stałych zasad podczas badania, co zapewnia prawidłową ocenę sprawności narządu słuchu.
Podstawową częścią każdego audiometru jest generator drgań elektrycznych z regulowaną częstotliwością. Wzmocnione drgania są doprowadzone do wyskalowanego elementu regulacji, który umożliwia zmianę wielkości natężenia. Regulacja ta odbywa się w różny sposób i zależy od typu audiometru, np. w aparacie typu Ampaid następuje przez przekręcenie odpowiednich pokręteł (regulacja skokowa), natomiast w audiometrze AAD-80 regulacji natężenia i wybranych częstotliwości tonów dokonuje się przez wciskanie odpowiednich przycisków.
Å‚
W audiometrii tonalnej bodźcem testującym jest ton o ściśle określonej częstotTiwdsSTTnafezeniu. Tony sinusoidalne ze słuchawek powietrznych lub wibratora kostnego osiągają narząd słuchu i dają odczucie dźwięku dla każdej badanej częstotliwości. Moment usłyszenia dźwięku pacjent sygnalizuje w umówiony sposób. Taka sama zasada obowiązuje przy oznaczaniu progu słyszenia przewodnictwa kostnego z użyciem wibratora kostnego.
Badanie progowe wykonuje się przy czynnym współudziale badanego. Dlatego też należy wziąć pod uwagę czynniki mogące wpływać na odbiór bodźca, a tym samym na oznaczony próg słyszenia, jak: stan zdrowia osoby badanej, sposób reagowania na bodźce, stan psychiczny, znajomość metodyki badania.
Badanie progowe można wykonywać przy użyciu tonu ciągłego lub tonu przerywanego. Testując tonem przerywanym należy pamiętać, że na odpowiedź wpływa czas trwania bodźca i sygnał nie powinien być krótszy niż 0,2 s. Stosowany zazwyczaj czas trwania wynosi 0,5 s.
Od momentu podania bodźca do chwili odebrania sygnalizacji badanego musi upłynąć pewien czas. Jest to czas reakcji na bodziec, który obejmuje czas dotarcia bodźca do mózgu. Nie należy nadmiernie przedłużać badania. Chory znużony niechętnie współpracuje.
Pomiarów progowych można dokonać w dwojaki sposób, tj. metodą pomiaru wstępującego, zwiększając stopniowo natężenie bodźca, i metodą pomiaru zstępującego, zmniejszając głośność podawanego tonu. Różnica między tymi pomiarami określona jako zakres niepewności słuchowej nie powinna przekraczać 10 dB, przy czym większego natężenia bodźca do uzyskania reakcji progowej wymaga metoda pomiaru zstępującego.
Wszystkie podane wyżej uwagi dotyczą także badania progowego kostnego.
45