Astrofotografia (69)

58 Asirofotografia tywu o ogniskowej 35-85 mm. filmu o czułości 200-400 ASA i wykonujemy kilkunastosekundową ekspozycję (przesłona na obiektywie: 2,8).

Księżyc

Nie ma chyba obiektu na niebie, który byłby tak często fotografowany. Dzieje się tak, ponieważ jasność Księżyca nie jest ani za duża (jak Słońca), ani zbyt mała (jak mgławic). Dzięki temu filmy dostępne na rynku doskonale się nadają do fotografowania Księżyca. Poza tym rozmiary kątowe tarczy Księżyca umożliwiają Odkrywanie ukształtowania powierzchni już za pomocą niewielkich teleskopów.

Zdjęcia wykonane amatorskimi teleskopami ukazują strukturę kraterów', różnorodność gór, a także wielu innych tworów na powierzchni Księżyca. Fotografowanie tego ciała niebieskiego ułatwia fakt. że niepotrzebny jest montaż paralaktyczny czy mechanizm zegarowy. Ogniskowe teleskopów używane w fotografii Księżyca zawierają się w szerokim przedziale 35-12000 mm. a czasem więcej! Najkrótsze ogniskowe 35-300 mm doskonale nadają się do fotografowania koniunkcji Księżyca z innymi ciałami niebieskimi (mówimy, że dwa obiekty znajdują się w koniunkcji, jeśli odległości kątowe na niebie pomiędzy nimi są niewielkie - kilka stopni). Ogniskowa obiektywu powinna być tak dobrana, aby wszystkie ciała niebieskie będące w koniunkcji znajdowały się w kadrze. Czasy ekspozycji wynoszą na ogól od kilku do kilkunastu sekund, w zależności od jasności fotografowanych obiektów, czułości filmu i przesłony obiektywu. Ogniskowe 35-300 mm są niewystarczające do tego. aby na zdjęciach widoczne były kratery lub góry. gdyż średnica tarczy Księżyca na negatywie jest zbyt mała: np, dla obiektywu standardowego (/= 58 mm) rozmiary Księżyca w’ pełni na negatywie nie przekraczają 0.5 mm! Jeśli chcemy podziwiać na zdjęciach powierzchnię Księżyca. musimy użyć dłuższych ogniskowy ch.

Minimalna ogniskowa obiektywu, która umożliwia fotografowanie tworów na Srebrnym (ilobie. to 1000 mm. Taką ogniskową ma bardzo popularny w naszym kraju obiektyw MTO--1000. Jeśli wyposażymy go jeszcze w telekonwerter (np. 2x; wypadkowa ogniskowa 2000 mm), to otrzymamy doskonały instrument do obserwacji fotograficznych Księżyca.

Czułość filmów powinna wynosić 100 lub 200 ASA. a same filmy powinny się charakteryzować jak najdrobniejszym ziarnem. Czasy ekspozycji dobieramy indywidualnie, w zależności od rodzaju sprzętu, czułości filmu i fazy' Księżyca. Jeśli nasz aparat fotograficzny nie ma pomiaru światła przez obiektyw (TTL), pozwalającego ustalić właściwy czas naświetlania, powinniśmy posłużyć się odpowiednim wzorem z rozdziału 2. (Błona fotograficzna). Ogniskowe 1000-2500 mm umożliwiają fotografowanie całej tarczy Księżyca (dla różnych faz). Jeśli interesuje nas struktura kraterów czy pasm górskich, powinniśmy jeszcze wydłużyć ogniskową (projekcja okularowa). Wypadkowa ogniskowa teleskopu nie powinna być mniejsza niż 6000 mm. Górna granica nie jest ściśle określona, bo zależy od średnicy zwierciadła teleskopu i warunków' atmosferycznych. Dla zwierciadła o średnicy 150 mm ogniskowe nie wymagające użycia prowadzenia teleskopu wynoszą 6000-8000 mm (dla filmu o czułości 800 ASA i faz Księżyca pomiędzy pierwszą a ostatnią kwadrą). Jeśli teleskop wyposażony jest w mechanizm zegarowy, to możemy zwiększyć ogniskowe do 16 000 mm. Tak długich ogniskowych używamy tylko przy doskonałej pogodzie i wysokości Księżyca nad horyzontem co najmniej 35°. Dysponując ogniskowymi krótszymi niż 6000 mm i telesko-