CCF20091008060

gdzie:

I_L — stopień plastyczności, w„ — wilgotność naturalna (%), pozostałe oznaczenia jak wyżej.

Wskaźnik konsystencji (/_c). Oznacza wilgotność pasty gruntowej określoną przy pomocy penetrometru stożkowatego w znormalizowanych warunkach (tzn. gdy penetrometr zanurza się w paście gruntowej na głębokość 14 mm przy sile 1,0 N). Parametr ten stosowany jest do obliczeń tzw. nowego stopnia plastyczności — Im (dla gruntów od średnio spoistych do bardzo spoistych) ze wzoru (wg PN-88/B-04481):

Iln ⁼A(w.Ię) — B

gdzie:

w    — wilgotność danego gruntu (%),

I_c    — wskaźnik konsystencji (%),

A, B — współczynniki empiryczne obliczane ze wzorów:

A = 0,000441 I²C - 0,0602 I_c + 3,082,

B = 0,000404    - 0,0550 I_c + 2,322.

Wskaźnik skurczalności (skurczu) (SI), określający zakres wilgotności stanu półzwartego.

Oblicza się go ze wzoru (wg ASTM D 653-90):

SI = (Wp - w_s)

gdzie:

SI — wskaźnik skurczalności (%), w_P — granica plastyczności, vt>s — granica skurczalności.

W polskich normach parametr nie stosowany. W polskiej literaturze z zakresu geologii inżynierskiej i geotechnicznej stosowany rzadko.

Przedział (zakres) skurczalności (skurczu). Parametr stosowany m.in. w literaturze angielskiej do określenia aktualnej zdolności gruntu do skurczu. Oblicza się go z różnicy między wilgotnością gruntu (naturalną lub aktualną) w a wilgotnością granicy skurczalności w_s:

zakres skurczalności = w -    (K.H. Head, 1992).

Aktywność (wg Skemptona) (A). Nazywana także aktywnością koloidalną lub aktywnością gruntów. Oblicza się ją ze wzoru:

gdzie:

A — aktywność (liczba niemianowana), I_P — wskaźnik plastyczności (%), f — zawartość frakcji iłowej (%).

Im wyższa jest wartość aktywności koloidalnej, tym większa jest zdolność gruntu do wiązania wody. Średnia wartość aktywności koloidalnej gruntów wynosi q75-1,25, wartości powyżej 1,25 są uważane za wysoką aktywność koloidalną (mają ją np. ily montmorillonitowe), wartości poniżej 0,75 za niską aktywność

koloidalną.

2, Sprzęt pomocniczy

A. Do oznaczania granic wg metody Casagrande’a:

1.    Aparat Casagrandc’a (ryc. 32) z rylcami i łopatką.

2.    Płytka szklana lub z tworzywa.

3.    Nóż.

4.    Parowniczka porcelanowa średnicy około 15 cm.

5.    Naczynka wagowc.

6.    Objętościomierz (wg rozdz. VI).

B. Do oznaczania granicy płynności wg Wasiliewa:

1.    Stożek Wasiliewa (ryc. 33).

2.    Płytka szklana lub z tworzywa.

3.    Nóż i łopatka metalowa.

4.    Parowniczka (jak w A, pkt 4).

5.    Naczynka szklane wysokości 2 cm i średnicy 4 cm lub nieco większe.

6.    Naczynka wagowc.

C. Do oznaczania granicy płynności metodą penetrometru stożkowego:

1.    Penctrometr stożkowy o wymiarach i konstrukcji ściśle określonej dla danego typu stożka (w badaniu: penctrometr wg Instrukcji 290 ITB oraz normy PN-88/B-04481 — ryc. 34 i tab. 29.

2.    Pierścień o średnicy wewnętrznej oraz wysokości nie mniejszych niż 30 mm.

3.    Nóż i łopatka metalowa.

4.    Parowniczka.

5.    Naczynka wagowe.

iy

129