CCF20121005038

silnych kwasów i w podwyższonej temperaturze hydrolizie ulega również celuloza, a ostatecznym produktem jej rozpadu, podobnie jak w przypadku skrobi i glikogenu. jest glukoza.

a)    hydroliza skrobi i slikosenu: przygotować dwa szeregi probówek po 8 sztuk. Do pierwszego szeregu dodać po 3 krople rozcieńczonego jodu, a do drugiego po 0.5 cm³ 2 M NaOH. Do 10 ml kleiku skrobiowego (otrzymanego w ćwiczeniu Al) lub wodnego roztworu glikogenu (otrzymanego w ćwiczeniu A2) dodać 5 cm^J 2 M HC1 i ogrzewać na wrzącej łaźni wodnej. Co 3 minuty przenosić po 0,5 cm^J mieszaniny reakcyjnej do kolejnych probówek z jodem i NaOH. Obserwować zmiany zabarwienia w pierwszym szeregu probówek. Do drugiego szeregu dodać po 1 cny odczynnika Fehling I i po 1 cm’ odczynnika Fehling II, wymieszać i ogrzewać kilka minut we wrzącej łaźni wodnej. Obserwować coraz wyraźniejszą reakcję dodatnią aż do pojawienia się osadu CmO, co wskazuje na pojawienie się produktów hydrolizy w kolejnych próbach (redukującej maltozy, izomaltozy i glukozy').

b)    Hydroliza celulozy, kilka skrawków ligniny umieścić w probówce, zalać 9 cm^J wody destylowanej i ostrożnie po ściankach dodać 1 cm^J stężonego H7SO4. Lekko wymieszać i ogrzewać 20 minut na palniku. Po ochłodzeniu uzupełnić wyparowaną wodę, pobrać do probówki 1 cm³ płynu i zobojętnić go 2 cny’ 2 M NaOH. Dodać 1 cm odczynnika Fehling I i 1 cm odczynnika Fehling II, wymieszać i ogrzewać kilka minut we wrzącej łaźni wodnej. Obserwować mieszaninę w probówce. Wyciągnąć wnioski.

$

W

21.09.2005

4