DSC00252 2

,    <D-2h_d)

A/.    16

tt(D-2/,,)>°²’³⁷    (3.27)

^T“* 16

Oznacza to, że podczas stosowania napędu ślimaka od strony strefy dozowania może on przenieść moment skręcający 2,37 razy większy.

Podstawowymi zaletami wytłaczania autotermicznego są: wysoka sprawność energetyczna, gdyż ciepło powstaje bezpośrednio w tworzywie przetwarzanym, dobra homogenizacja, duże natężenie przepływu tworzywa i krótki czas przebywania tworzywa w układzie uplastyczniającym. Wytłaczarki autotermiczne mają mniejszą masę i mniejszą powierzchnię wymaganą do ich zainstalowania w porównaniu z wytłaczarkami klasycznymi. Występują jednak przy tym trudności w sterowaniu generowaniem ciepła wzdłuż długości układu uplastyczniającego, prowadzące do pogorszenia jakości wytłoczyny i niemożności wytłaczania wielu tworzyw. Konieczność zmieniania prędkości obrotowej ślimaka nawet dla tego samego tworzywa, ale różnych partii, powoduje wahania natężenia przepływu tworzywa, co pociąga za sobą trudności we wzajemnym dostosowywaniu się elementów składowych linii technologicznej wytłaczania. Dotychczas przeważają wady i w związku z tym wytłaczanie autotermiczne nie znalazło większego zastosowania w przemyśle; spotyka się je głównie w przypadku wytłaczania z rozdmuchiwaniem folii polietylenowej.

3.1.3. Wytłaczanie tłokowe

Z kilku możliwości wytłaczania tłokowego (rozdz. 1, p. 1.6.1) szczególne znaczenie ma wytłaczanie tłokowe politetrafluoroetylenu. PTFE charakteryzuje się bardzo małą różnicą między temperaturą topnienia i temperaturą rozkładu cieplnego, dużą lepkością w temperaturze topnienia (10^lo-ś-10ⁿ Pa • s w temperaturze 327±10°G [3.94]) oraz wrażliwością na działanie naprężeń ścinających i ściskających, jak również małą odpornością na aglomerowanie podczas ruchu granulatu, co powoduje — jak dotychczas — niemożliwość efektywnego wytłaczania ślimakowego i konieczne staje się stosowanie wytłaczania tłokowego.

Wytłaczanie dokowe PTFE (rys. 3.15) polega na dozowaniu z zasobnika (i) za pomocą rynny wibracyjnej (2), talerza rozdzielającego (5) i leja zasypowego (4) uprzednio przygotowanego proszku PTFE do stalowego cylindra (7). W cylindrze następuje zagęszczenie proszku za pomocą stempla (5), poruszającego się ruchem postępowo-zwrotnym, w przypadku wytłaczania rur — po trzpieniu (6), wywołanym układem napędowym (11), i wtłoczenie elementu wytłoczyny wstępnej do strefy grzejnej cylindra (7), zaopatrzonej w grzejniki (8), mocowane na rurze aluminiowej (10) dopasowanej do cylindra (7). W strefie grzejnej następuje spiekanie proszku w elemencie wytłoczyny wstępnej i łączenie kohezyjne z elementem poprzedzającym, kończące cykl procesu wytłaczania. Po zakończeniu cyklu stempel (5) powraca w położenie wejściowe i cykl następny rozpoczyna się od początku. Łączące się elementy tworzą wytłoczynę, która bezpośrednio opuszcza cylinder z pominięciem głowicy wytłaczarskiej [3.127, 3.146].