DSC03019

39 I. Wiadomości wupt

peazmic jest bardzo prawidłowy system wrzecion cytokmetycznych raucbo-dzących się promieniście od każdego jadra komórkowego do sześciu jąder sąsiednich, ale obraz taki widzi sie jedynie na przekroju zrobionym w płaszczyźnie równoległej do ściany gametofitu, przekrój prostopadły pokazuje tylko szereg jąder komórkowych.

W równikowej płaszczyźnie każdego wrzeciona cytołdmetycznego buduje się ściana komórkowa, położona prostopadle do powierzchni gametofitu (rys. 14 E, rys. 117). Powstaje w ten sposób warstwa otwartych, jednojądro-wych komórek ukształtowanych jak plaster pszczeli. Komórki te opierają się o ścianę gametofitu i są odgraniczone od siebie sześcioma ścianami bry»nynd₃ ale nie mają ściany na granicy z. centralną wakuolą. Te otwarte komórki są często nazywane alweolami (łac. alzeolus — wgłębienie). Alweole rosną, "n po'wypełnieniu calrj przesnżaał gametofitu stają się komórkami otoczonymi w całości ścianami komórkowymi.

W końcu układ alweoli zamienia się w tkankę zbudowaną z wielu rurkowatych i stożkowatych komórek zbiegających się ze wszystkich stron ku podłużnej osi gametofitu (rys. 44 C). Komórki te dzielą się kilkakrotnie poprzecznymi ścianami na szeregi mniejszych komórek. Proces zmiany wiclo-jądrowej organizacji w komórkową przebiega nieco odmiennie w różnych grupach nagozalążkowych, ale. przeważnie prowadzi do utworzenia się gametofitu zbudowanego z komórek w równych szeregach zbiegających się do osi gametofitu. W końcowej fazie rozwoju układ ten bywa zatarty, ponieważ ostatnie podziały komórek mogą zachodzić w różnych płaszczyznach i rozmieszczenie ścian jest mniej regularne. Jedynie u Gnełtan i Welwiisckia rozwój stadium komórkowego jest zupełnie inny.

Rozmieszczenie ar cheg oni ów. Pewna część komórek skórki na mikro-pylamej powierzchni gametofitu, a w mektórycirgatunkaelł-na-powierzchni bocznej, daje początek archegoniom: Inicjalne komórki często nie kończą rozwoju i są zwykle dużo liczniejsze niż później wyrosłe archegonia. W dojrzałym gametoficic liczba archegoniów waha się w dosyć szerokich granicach, właściwych w pewnym stopniu dla gatunku i rodzaju (jak pokazuje wykaz). Archegonia mogą być rozmieszczone pojedynczo lub grupami (w kompleksach), u większości gatunków na mikropylarnym wierzchołku (rys. 15 D), warstwy zwykle się dzielą; N — prazarodek z szesnastu komórek w czterech warstwach; O — wydłużone komórki prawieszadelka; P — prabiclmo z dwoma zarodkami, jeden z długim prawieszadeł-kiem, drugi zahamowany w stadium prnzarodkowym; R — rozszczepleniowe rai odki w szczelinie korozyjnej prabielma; rozszczepienia zarodków nie ma np. u świerka (Pieta), ale jest stale u sosny (Pimu); S —jeden zarodek na długim wieszadełku zwycięski wc współzawodnictwie; P-S: strefa rozpadających się komórek prabielma zaznaczona plamkani (część, Mikkola 1969, zmienione)

rzadzig na bocznej stronic gametofitu (rys. 110). L widu gatunkom asdkgr nia leżą w zagłębieniach hib w Mg^hrnm tkanki garacoofea, Baznrs^ ^ komorą surchcgonialną (rys. 36 £).

liczba a sposób rrmiiicwjzniia aichcgwióy w zalążkach fafuriŁ^Ł

vrych (Fasre-Dochartre 1970):
»oduj (Sczbu	Sobi	zikgMżr
»ł.xł»iwr>< »»!■■! 1 |'|m~	zakres	■r
		częstsza
Cnfmf ii
Mm (3)	1—4	2-3
Admmbmtm (I)	25-30
4^(1)	3—35	0—15
.4mMeos (1)	2-3	j
Alwernie (2)	5-35
nim (l)	12—38	99
CdB« (1)	16-38
Ctdna (1)	3-5
C^Udmi (2)	2—7

IS—15 2

CStajnaegpais (1) Cmmamgimmas (1)

Cifninu (2) Doajdum (])

J*Mpa*s (3) Keideeria (2)

Lmix (1)

Ubocedna (1) Murocackrp (2) Pherosphtra (1) PfyUodadtts (I)

PłCM (2)

firnu (11) Podocerpas (8) Pseudolarix (1) Psrudotsuga (1) Saxegothaea (1) Seęuoia (1) Seęuoiadauiron (!) Taxodium (1)

Taxus (2)

Tetmclinii (1)

T7nya (1)

Tomyn(2) WidAingtonia (2)

Cycado^sidi1

ęyccs (2)

Dunki (1) Enctphcdartos (2) Micmyeas (1)

6-9

11—18

3— 13

1- ą

4— 14 6—11

5

10—15

5— 200

2— 6 2

2—7

1— 9

2— 19 5—6 5—6 5—8 dużo duto 5—34

3— 12 9—10

6

1—6

25—200

2—4

1—10

0—5

60

8-9

2—5

10—15

1— 3

2- 4 3

4

4

4

4

•4

4

4

4

4

4

4

4