ki (ji-Ll t LcaTYłL, . S b.łT’L(yt'1 Ol i-1. l.(C.fc'ŁV'ojK.1
,CM- iYK\XL>-<X
ROZDZIAŁ 3
Aby zrozumieć, jak należy przezwyciężać kryzys, musimy przeprowadzić wyraźne rozróżnienie między interwencją kryzysową a poradnictwem długoterminowym i psychoterapią. Istnieją bowiem różnice między działaniem osób prowadzących interwencję kryzysową a działaniem długoterminowym terapeutów, różne są reguły, na których oparte są te dwa sposoby działania, inne są ich cele, odmienne funkcjonowanie klientów i procedury oceniania.
Na pierwszy rzut oka typowe modele terapii długoterminowej nie wyglądają radykalnie odmiennie od modelu interwencji kryzysowej. Nasz sześcioetapowy model systematycznego poradnictwa długoterminowego (Gilliland i James, 1997, ss. 393-396) obejmuje definiowanie problemu, rozważanie możliwości, planowanie działań i uzyskiwanie zobowiązania klienta w systemie operacyjnym bardzo zbliżonym do interwencji kryzysowej.
Zasadnicza różnica polega na tym, że w terapii długoterminowej definiowanie problemów, identyfikowanie możliwości i planowanie mają znacznie szerszy i głębszy zasięg, prowadzone są bardziej metodycznie, a skuteczność interwencji jest ciągle sprawdzana poprzez sprzężenie zwrotne terapeuty i klienta. Podczas typowej sesji w terapii ciągłej następuje przegląd postępów klienta poczynionych od czasu poprzedniej sesji, wspólne doskonalenie planu działania - jeżeli zachodzi taka potrzeba - omówienie zagadnień bieżących i związanych z nimi odczuć klienta oraz przedstawienie mu nowego zadania domowego - do wykonania przed następnym spotkaniem. Modele interwencji kryzysowej nie operują w tak liberalnej skali czasowej ani w tak szerokim zasięgu problemu. Zarówno czas, jak i zakres badania problemu, identyfikowania możliwości, planowania i zobowiązywania do wykonania tego planu są w interwencji kryzysowej znacznie bardziej skondensowane. To, co w terapii długo-