DSC04205

i Mir*

ii v W YU l 1', 1 'OWANI A I H'l H/U

I* I h

w nimirowHitlu ......................'cIMawloim til.‘)ily|/,i iifii;

■    ¹    II pólnormtpOlNKlin, II nilHU;imir Htriil

	,iUV,i' uh|i	; 1 \ ni	/1	(Mit )\V	mcm
u.	1 ol>M/,nry	1 • r k	Ni i	rnj; hic	• jnlny
le	ssow yrh	Pl (	'I"	rowm	l/.i H10
el	Ks/ar/.r rł		lu	raju
	( )| HVUO!	^k;r mor		sk leli	< )?im
dl	a okivsU	MII 1	Wlekli l		111 lud:
A	Maków:	;k irj	(1	973,	101 >

wA^% |»u 111 y 111    u w /«)/ J <; < I! i j f ’ r

y

I li

i,...... "•    ”    Nll-in pofci '

ul X; korelacji 11 iii...

J fib

Iliów cenili IUl' I dolną Wisłą jest dc-cydu,.., iloiI:i/.yc11 osadów. Osady )<• ni podut;iv/i<• |i.-,,i.

badan

smug i-., Drozdowskiego i

1974a, t), 1975, 1976u, b, 1980), A. Olszewskiego (1074, 1978), '/ ,j 3 I uńskiego (1951*), dawniejszych opracowań K. Galonu (1934, 193?}, 1951 1957, 19(51, 19157, 1977) i innych, ;i także na podstawie badań .J. K skiego (1979d, e) możn i podzielić na trzy poziomy lodowcowe, odpowjsL dające trzonu stadialorn (lab. (5) mającym różne nazwy. J. E. Mojski (1980) wyróżnia stadia I kaszubski, przedgrudziądzki i główny. Stadiały ti¹ są przedzielone dwoma interstadi iłami, konińskim i grudziądzkim (tal). 5), na obszarze' doliny dolnej Wisły zaznaczonymi głównie jako powierzchnie niezgodności o genezie erozyjno-denudacyjnej.

Dodać należy, że osady lodowcowe obu stadiałów starszych występują najprawdopodobniej tylko, bądź głównie, nad dolną Wisłą. Brak ich jest najpewniej ku zachodowi, w strefie walu kujawsko-pomorskiego. Świadczą o tym nic tylko profile geologiczne, ale również wysokie położenie hipsomctryczno osadów interglacjału eemskiego na zachód od Bydgoszczy. I tak w Nakle (Z. Borówko-Dłużakowa, 1972; W. Kara-szewski, 1973) i w Smielinio (E. Itiihle, 1954b; A. Srodoń, 1954b) osady te znajdują się na wysokości 57,0 i 57,7 m n.p.m. Strop eemskich osadów morskich występuje poniżej dzisiejszego poziomu morza, a limnicz-nych (koło Grudziądza), także około 40 m p.p.m. Tę hipsometryczną różnicę wyrównują nad dolną Wisłą właśnie osady obu starszych stadiałów zlodowacenia pólnocnopolskiego.

Brak jest istotnych przesłanek do określenia zasięgu osadów glacjal-nych obu starszych stadiałów na wschód od dolnej Wisły. Można przypuszczać, że objęły one przynajmniej częściowo Pojezierze Mazurskie. Podmorenowo utwory organiczne na tym obszarze nie dają dostatecznych paleontologicznych podstaw do określenia ich interstadiulnego charakteru. Można tu wymienić osady jeziorne miąższości do 1 m (w tym gytii do 0,7 m) z okolic Kurzętnika nad Drwęcą (Z. Churski, 1966; I. Brodniewicz, 1966). Są one przykryte przez bruk morenowy, piaski 1 żwiry wodnolodowcowe z kośćmi kręgowców oraz g'iną zwałową. Sekwencja taka zdaje się wskazywać na dwukrotne przykrycie osadów jeziornych przez lądolód. Gytia jest uboga w ziarna pyłku, a badania T. Przybylskiego (w: Z. Churski, 1966) pozwoliły na stwierdzenie py^^u sosny, brzozy,! ^a w minimalnej ilości wierzby, dębu i olszy (fig. o'*)¹ Obecność Pupilla loessica Bożek i Vallonia tenuilabirs (Al. Braun), które oznaczyła I. Brodniewicz wskazuje jednoznacznie na klimat chłodny, ^zq' pewne typu interstadialnego.    ;j. ja

Podczas stadiałów zlodowacenia pólnocnopolskiego przebieg zda!zen I)yI różny i inne były także warunki palcogcograficzne, dlatego toż po file stratygraficzne ich osadów nie są do siebie podobne. Stadiały . szubski i przedgrudziądzki charakt('ryzują początkowo drobne, ale rozpoznane wahnięcia klimatyczno przy postępującym oziębieniu początkowo - wzroście wilgotności. Na obszarze skandynawskim