DSC07497

w 2008 roku przez Radę Miasta i Gminy Wołczyn na wniosek przyrodników i właściciela. Na obszarze 6 ha, w którego skład wchodzą staw las i łąki niestety częściowo zaorane i wymagające odtworzenia, ma swoje refugia wiele gatunków będących pod ochroną. Refugium kumaka było podstawa do objęcia tego miejsca ochroną. Rok po powołaniu Użytku, wykonano na zlecenie urzędu gminy, rowerową ścieżkę przyrodniczo edukacyjną. Na terenie Użytku umieszczono 4 z 15 znajdujących się na ścieżce tablic. Opisują one rośliny towarzyszące człowiekowi (chwasty polne), ekosystem stawu, lasy grądowe oraz lasy łęgowe. Ścieżka rowerowa daje ogromny impuls do rozwoju całego gospodarstwa, które powstaje na ruinach dawnego folwarku Rosalienhof.

Według historii wsi Komorzno ... „Z badań archeologów wynika, że nad brzegami rzeki Pratwy, która przepływa przez wschodnie tereny wsi, znajdują się punkty osadnicze ludności kultury łużyckiej sprzed 2500 lat, ludności kultury przeworskiej sprzed 1880 lat oraz punkt średniowieczny sprzed około 1000 - 700 lat. Komorzno leży na styku dwóch krain geograficznych - Śląska i Wielkopolski - powstały tu we wczesnym średniowieczu systemy obronne, których elementy zachowały się do dnia dzisiejszego. Są to dwa grodziska: pierwsze z X-XI1 w., drugie z XHI-XIV w. Wzdłuż rzeki Pratwy, w rejonie Proślic, Miechowej Komorzna,

Średniowieczna nazwa wsi po raz pierwszy zanotowana została w 1203 roku. W Kodeksie dyplomatycznym Śląska, zawierającym zbiory dokumentów i listów dotyczących Śląska znajduje się przedruk dokumentu, w którym zawarta jest informacja, iż w 1203 roku Cyprian - biskup wrocławski - konsekrował kościół w Trzcinicy nadając mu imię św. Wincentego i św. Marii Magdaleny oraz przekazał dziesięcinę z Komorznik. Jest to pierwsza udokumentowana wzmianka o tej wsi. Nazwa wywodzi się od staropolskiego „komor - komar", czyli miejsca obfitego w komary.

W roku 1241, w czasie najazdu Tatarów na Śląsk, mieszkańcy tych okolic mężnie przeciwstawili się dzikim hordom mongolskim. W krwawej bitwie pod Byczyną poległo bardzo wielu mieszkańców Komorzna - według przekazów ustnych uratowało się tylko siedem osób.

W 1393 roku opustoszałą po najazdach tatarskich wieś zasiedlili osadnicy niemieccy i wówczas pojawia się druga niemiecka nazwa miejscowości - Reinersdorf (wieś Reinera). Dobra komorzniańskie przechodziły z rąk do rąk .

Na początku XIX wieku w wyniku wojny Śląsk wraz z ziemią kluczborską przeszedł bez walki w ręce Napoleona. Według przekazów ludowych przez Komorzno przechodziły w tym czasie wojska napoleońskie - z Komorzna do Byczyny, gdzie jakiś czas stacjonowały. Do dzisiejszego dnia miejscowa ludność polną drogę z Komorzna do Byczyny nazywa „napoleonką".W połowie XIX w. w Komorznie tylko 6 domów chłopskich było murowanych, a reszta zbudowana była z drewna i tzw. muru pruskiego tj. mieszaniny gliny, cegły i drewna.(E Sławińska Dom mieszkalny znajdujący się na terenie gospodarstwa jest chyba ostatnim zachowanym tego typu