DSCN0436

Polerowanie ma na celu nadanie powierzchni przedmiotu połysku lustrzanego. Metody do osiągnięcia tego celu są rożne do różnych tworzyw. Powierzchnie metalu poleruje się me tyl_ko w celu ich upiększenia, lecz również dla usunięcia b. drobnych uszkodzeń, które zmniejszają trwałość wyrobu. Polerowanie może być ręczne lub mechaniczne, przy czym to ostatnie wymaga zaledwie 15 do 30% czasu potrzebnego do polerowania ręcznego.

Polerowanie ręczne polega na pocieianiu pizedmiotu kamieniem lub stalowym gładzidłem przy niezbyt silnym nacisku. W celu zmniejszenia tarcia zwilża się przedmiot mydlinami, a po wypolerowaniu obmywa się go wodą i przeciera miękką flanelą.

Do polerowania są używane różne środki, jak rozcieńczone wapno wiedeńskie (wapno palone z białego marmuru), róż pole-rowniczy (ruda żelaza — hematyt), masy polerownicze wytwarzane z takich materiałów jak popiół kostny, mydło, zmieszanych z tłuszczami.

Polerowanie maszynowe wykonuje się na polerkach. Środkami polerniczymi nasyca się tarczę zszywaną z kawałków płótna, osadzoną na wałku maszyny polerniczej. Po uruchomieniu silnika pracownik ujmuje rękami przedmiot i dociska go do szybko obracającej się tarczy, obserwując wywierany skutek. Gdy powierzchnia przedmiotu osiągnie wymagany połysk, polerowanie należy zakończyć, a przedmiot oczyścić z resztek pasty, przemyć w spirytusie i przetrzeć miękką flanelą. Polerki mechaniczne zasadniczo niewiele różnią się od szlifierek. Składają się one z korpusu, w którym jest osadzony silnik elektryczny, i walu górnego z osadzonymi na nim ściernicami.

Polerowanie odbywa się zwykle w dwóch etapach: a) Polerowanie wstępne, które ma na celu starcie rys po poprzedniej obrobce oraz uzyskanie połysku, wykonuje się na tarczach

Sforzom ch, płóciennych lub sukiennych i stosuje się pasty polernicze.

^ ^°*^e™'^{vanR> os}*^a*^{eczne na} tarczach barchanowych, flanelo-

lysku    ^^edWabnyCh’ ^{W Ce}*^{U uz}y^skania wybitnego po-

tarcz i od w ^ ^na^^{Rra SI}^ ^wapnem wiedeńskim, z wyjątkiem tarcz jedwabnych, których nacierać nie należy.

polerowania^ ^matcridłov- ^sto™wane są następujące prędkości

Materiał	Wstępne	Ostateczne
Chrom, nikiel, stal
	20 m/sek	30 m/sek
Miedź, brąz, mosiądz	16 m/sek	25 m/sek
Cynk, aluminium i jego stopy ---------	13 m/sek	20 m/sek

Polerowanie w bębnach jest stosowane w masowej produkcji drobnych przedmiotów.

W przemyśle samochodowym zewnętrzne części, jak okucia, lamy szyb, klamki itp., są polerowane po chromowaniu w celu zabezpieczenia ich przed korozją i nadania im lepszego wyglądu, a inne, jak sworznie, szyjki walów korbowych i rozrządu, sworznie kuliste itp., w celu usunięcia drobnych pęknięć powierzchniowych.

8. Prostowanie

Prostowanie jest operacją ślusarską, dzięki której zostają usunięte nierówności i skrzywienia powstałe z różnych powodów. Materiały kruche, jak żeliwo, nie dają się prostować, gdyż pęk-kają, a ze stalą hartowaną należy obchodzić się bardzo ostrożnie. Prostowanie można wykonywać ręcznie lub maszynowo. Do ręcznego prostowania przedmiotów ze stali stosuje się młotki stalowe (ślusarskie), a do przedmiotów^ z metali nieżelaznych — młotki miedziane, drewniane lub z twardej gumy. Prostowanie płaskowników odbywa się przez uderzanie młotkiem po wypukłości. Prostowanie blach polega nie na wtłaczaniu powstałej wypukłości, lecz na rozciąganiu otaczającego ją materiału. W tym celu należy obrysować wypukłość, a pozostałą powierzchnię rozciągnąć uderzeniami młotka. W warsztatach blacharskich do prostowania

używa się specjalnych walców.

Ręczne prostowanie wałków stosuje się przeważnie do prętów nie obrabianych. O wiele lepsze wyniki daje stosowanie pras. Na podporach prasy układa się skrzywiony wałek tak, zęby garb wystawał w kierunku śruby prasy. Przez pokręcanie śruby dociska

89