DSCN1448

23

^OKZ

^ter’ⁿ»yia

■^sprany >«kiego to

rrorystoo’ d tego, ta przez BBC tropie tydi ją jako do-- takemo-

e wyjaśniał

znajdziemy ;ame grupy sprawców, I sprawców x>zytywnk

lat zamachó* hem Serrory-samolot PAN

•sta z okretlf-

ajcwellFttT ■w York l?^77,

22 W*

Ewohcia terrorrzmo: propaąnda strachu

TA Ł łńzae ofaefleaaa spraw rwT—rhu

r 1 Septreme	Neutralne	INsocytywac
*—- —-*—— I mordercy	na	1 bofownrcyibojbwcr
iparywarze	1 separatyści	j pttVXl/pVtfllOQ/|KnfllS
-- baeófó	Izach	1 ruch wyzwoleńczy
IsŁacgpd		ruch fttepodkgftoicwy

Walery Pisarek wskazuje na różną akceptację używanych określeń: „Z mafią czeczeńską nie chcą czytelnicy gazety mieć nic wspólnego, ale czeczeńskim powstańcom towarzyszy ich sympatia"®. Często zatem używa się epitetów, jak .kryminaliści", „bandyci", „psychopaci". Marek Payerhin cytował barwne określenie peerelowskiej „Trybuny Ludu’ - .grupa zwykłych kryminalistów, bezwzględnych i zdecydowanych na wszystko"⁴*. Chodziło tu o Czerwone Brygady, których nazwę partyjny organ PZPR drukował w cudzysłowie (oczywiście chodziło o kompromitujące je słowo „Czerwone").

jednak zbyt pochopne nazywanie każdej gwałtownej akcji terroryzmem także niesie poważne reperkusje, o czym będzie mowa w rozdziale 7. Dlatego tak wątpliwa była propozycja Unii Europejskiej - w następstwie ataku z 11 września - tak szerokiego pojmowania terroryzmu, że włączyć do niego można było wszelkie, nieco gwałtowne, formy obywatelskiego i pracowniczego protestu, na przykład pikiety, strajki, demonstracje. Na szczęście, gdy emocje opadły, Rada Unii przyjęła węższą definicję⁴⁷.

Wykonawcy zamachów na cel wojskowy są w pewnym, uprawnionym sensie tego słowa bojownikami, natomiast wykonawcy ataków na cel cywilny - terrorystami. I tak w niniejszej książce będę używał tych słów.

* W. Pisarek, dz. cyt., s. 227.

“ M. Payerhin, Terroryzm a media, „Zeszyty Prasoznawcze* 1985, nr 4, s. 31.

" www.germanlawjoumal.com/article.phptid-434.

l_