DSC181

€>, - A, /(ft. w,y    (Ł22)

idik: O. — wklkoM odpływów * bezrobocia do nuwi-nfcnfal w cKnłe f. okreifa^ca liczb* udanych skojjureó bezrobotnych i wolnych mfejsc pracy; «, — Kczba bezrobotnych w cwtc n I*'. — liczba wolnych miejsc pracy w «~*v* i; A. — współczynnik efcktywnoAci dopnowił w crnłr 9.

O Amicji (L22) rai; lada sio (zob. Kwiatkowski. Ro-gm i TokMdd. 3000. i. 264) po pierwsze, le fiB. O) u w /W. WOl ^a ° dla wszelkich A 1 W większych od zera. Oznacza to. Ąc jofll którykolwiek z dwu argumentów jol równy zero. to odpływy z bezrobocia do zatrudnienia te* tą równe nero. Innymi elowy. tylko dodatnie wanotei obe widknici generują pewne odpływy x bezrobocia. Po drugie. —«C. de woott bezrobocia (wolnych neqe pracy) powoduje. cnrWi /urihu. wnott odpływów z bez-robocie do zatrudnienia. Po trzecie, przyjmuje at. te powiększenie liczby bezrobotnych (wolnych miejsc pracy) powadzi, cnrnr parter, do mniej att proporcjooalaapt przyruera odpływów z bezrobocia do zatrudnienia.

Kluczowe zuaramic z punktu wfatirau iniuptctaj pułnaheaia krzywej 4Mł? ma kształtowanie sic współcz^ nika A,. lertU w kolejnych okrętach współczynnik A, jot coraz wykazy (aŁtuy). to ta sama liczba bezrobotaydi i wolsydi miejsc pracy generować bpdzae coraz więfcae (mniejsze) odpływy z bezrobocia do zatrudnienia. Ifloyai słowy, przy rosnącym (malejącym) w czasie wipókip-mku cfcklywaości dopusowah. taka sama wielkość odpływów jest uzyskana przy coraz mniejszej i większej) Ucdś becobotaydł i wolnych miejsc pracy. Krzywa Bevcńdfc~t jest powszechnie interpretowana jako krzywa j^lialntc

go odpływu (por- Kwiatkowski. Rogu* i Tokarski. 2001

% 265). krzywa pnfca/ująra Ukie kombinacje bezrobot* aych i wolnych mfejsć pracy, kićce generał dmą wicfcość * bembocia do zatrudnienia. Można ją wiec anifown* analogicznie do nokwanty produkcji. z ty te ramia* jednakowej prudafccji z różnych kombinacji c/raaków produkcji mamy jednakowy odpływ z różnych kombinacji liczby bezrobotnych i wolnych miejsc pracy.

Położenie krzywej Bcvcridge'a w układzie współrzędnych jest określone przez wielkość współczynnika efektywności dopasować A_r Załóżmy, że współczynnik len wynosi Ą, i odpowiada mu krzywa BW, na rys. 1.13. Krzywa BW₀ ilustruje wiec takie kombinacje liczby bezrobotnych i wolnych miejsc pracy, które przy efektywności dopasować A, generują dany (jednakowy) odpływ z bezrobocia do zatrudnienia. Jeiłi efektywność dopasować wzrośnie do poziomu j4,, to na rys. L13 znajdzie 10 wyraz w przesunięciu krzywej Bevcridge'a do dołu. np. do położenia BW,. Krzywa BW, pokazuje zatem kombinacje bczby bezrobotnych i wolnych miejsc pracy generujące tąU smn. jak w przypadku krzywej W„ odpływ z bezrobocia do zatrudnienia. Wawt efektywności dopniować aaaaa więc, że taki sam odpływ zachodzi przy raaicjaaej Bcflfe bezrobotnych i wolnych rohjsc pracy. W przypadku krzywej BW, uzyskanie danego odpływa z bezrobocia do utrudnienia wymaga np. B, bezrobotnych i W, wolnych miejsc pracy. W przypadku krzywej BW, uzyskanie takiego odpływu wymaga B, bezrobotnych i W_t wolnych miejsc pracy, przy czym W, < lub W₀ wolnych miejsc i B, bezrobotnych, jazy czym /*,<£». A żalem. im wyższy jest ■ iprtłrrynnik efektywności dopasować, tym bhżćjpocząl-kn układa położona jot krzywa Deraidy'! Pnpnwi efektywności dopasować na rynku pracy znajduje więc wyru w pnesuniedu krzywej Bevcndge’a w kierunku porrątka układu, natnraiaii pngnrrrraća efektywności —w prrrnrarórin w przeciwną stronc-

65